Page 527 - alberto moravia_Макет 1

İştaha

rәngli zәrif paltarda әcәb qәşәng görsәnirdi, özü dә әlindә bir
dәstә bәnövşә tutmuşdu. Mәni görcәk dәrhal qoluma girib:
– Ay әfәl, – dedi, – xoşuma gәldiyini neçә vaxtdı başa
düşmürsәn?
Cavab vermәyә imkan tapmadım: biz bu vaxt qaynar
Neapol fәsәlisi satılan kiçik şirniyyat dükanının yanından
keçirdik, üz-gözü vanil şәkәrinә bulaşmış Karlo da giriş
qapısının ağzında durmuşdu. Mәn onu tәzә bişirilmiş çörәyin
qoxusunu hiss elәyәndәn sonra gördüm; әlindә bir neçә fәsәli
tutmuşdu, ağzı da doluydu. Әlbәttә, Karlo da bizi görmüşdü,
özü dә bir-birimizә yapışıb qol-qola gәzdiyimiz yerdә. Amma
bu, Faustinonun qәti vecinә olmadı; heç tükü dә tәrpәnmәdi.
– Xudahafiz, Karlo, – qız aralıdanca qışqırdı vә biz onun
yanından ötüb yolumuza davam elәdik.

527