Page 524 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Siz nә vaxtsa gonbulun ağlamasını görmüsünüz? Nәdәnsә
arıq ağlayanda ona inanırlar; amma gonbul ağlasa, mütlәq
deyәcәklәr ki, özünü bicliyә qoyub.
Karlo eynәyini çıxartdı, cib dәsmalını gözünә tutub zarımağa
başladı. Bu vaxt Faustinanın anası üstünә tomat sousu tökdüyü
makaron dolu qazanla otağa girdi. Karlonu bu vәziyyәtdә
görәndә tәәccüblә soruşdu:
– Nә baş verib burada? Karloya nolub?
– Heç nә, özü üçün ağlayır, – Faustina şәn halda çiyinlәrini
çәkib cavab verdi vә divandan qalxdı. – Qoy ağlasın, bunun
ona xeyri var. Yaxşı, mәn getdim… Hә, Karlo, sәn özün
istәdin gәlәsәn, mәn dә eşitdiklәrini sәnә tәzәdәn dedim. İndi
isә getmәliyәm, işlәrim var...
– Bәs yemәk yemirsәn? – anası qışqırdı.
– Sonra. Sonra yeyәrәm… Mәnimçün bir şey saxlayarsan…
Xudahafiz, Karlo. Nuş olsun… Xudahafiz, Mario.
Bunu deyәrkәn yaşıl gözlәrini mәnalı tәrzdә üzümә zillәyib
mәnә әl uzatdı; hiss etdim ki, barmaqlarıyla әlimi sığalladı.
– Bu da belә getdi, – anası әsәbiliklә mızıldandı. – Qaldınız
tәkcә siz ikiniz. Di keçin masa arxasına…
– Mәn ac deyilәm, – Karlo gözlәrini şorba qazanına zillәyib
cavab verdi.
Lap möcüzә idi: işә bax ki, gözünün yaşı bir andaca
qurumuşdu.
Mәnsә, doğrudan da, yemәk istәmirdim: Faustinanın süzgün
baxışlarından, barmaqlarının tәmasından bәrk hәyәcanlanmışdım.
Özümdә cәsarәt tapıb dedim:
– Getsәk yaxşı olmazmı? Bәlkә, gedәk…
– Bәs mәn bunların hamısını çölә atacam? – Faustinanın
anası әllәrini belinә qoyub qışqırdı. – Ev yemәyidir! Ev
makaronudur!.. Oturun yeyin.
– Mәn yemәk istәmirәm, – Karlo bir qәdәr tәrәddüdlә
dedi.

524