Page 526 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Sabah niyә, elә bu gün görüşәk!
– Bu gün? Lap yaxşı. Saat neçәdә?
– Yarım saatdan sonra mәni aşağıda, barda gözlәyәrsәn.
Vәssalam. Başqa heç nә demәdi, yüngülcә fırlanıb, quş
kimi uçub getdi.
Tәzәdәn yemәk otağına qayıtdım. Karlo nimçәni yarıyacan
boşaltmışdı. İştahla yeyirdi, amma daha tәlәsmirdi.
– Hayıf, – dedim, – Karlo, çox hayıf. Mәn bu işә bәrk
tәәssüflәnirәm, amma mәni otaqdan qovdu…
O, nimçәnin axırına çıxıb, sonra başını aşağı salladı vә
çәngәlә taxdığı makaronu fırlada-fırlada ağladı.
– Yaramaz qız… Mәn onu elә çox sevirdim ki!
İndi özüm dә yemәyә girişmişdim; Faustina ilә danışandan
sonra mәnә әcәb iştaha gәlmişdi. Souslu makaronla duzlu
qoyun pendiri, hәqiqәtәn, qiyamәt idi.
– Daha onu görmәk istәmirәm, – Karlo dedi. – Lap gәlib
yalvarsa da, xeyri yoxdur, üzünә baxan deyilәm.
Nimçәsi artıq boş idi; Karlo boşqabı tәzәdәn doldurdu.
– Düz dә elәyәrsәn, – dedim.
Qәrәz, ikilikdә – әsas da, әlbәttә ki, Karlo – o boyda
qazanı yarısınacan boşaltdıq. Faustinanın anası içәri girdi,
nәzakәt xәtrinә, bir az da әt yemәyimizi xahiş elәdi. Cavab
verdim ki, artıq bәs deyincә yeyib doymuşuq. Ayağa qalxdım,
amma yerindә oturub qalan Karlonun üzünün ifadәsindәn belә
başa düşdüm ki, әtdәn imtina etmәzdi. Axırda, nәhayәt ki, o
da dәrindәn köks ötürüb qalxdı; salfetlә әvvәl ağzını, sonra
gözlәrini sildi. Faustinanın anasıyla sağollaşıb getdik.
Küçәyә çıxan kimi Karloya dedim:
– Yaxşı, mәn getdim, bir nәfәrlә vacib görüşüm var!
Vә yazığa ağzını açmağa imkan vermәdәn qaçıb gözdәn
itdim.
Bir az küçәdә veyillәnәndәn sonra şәrtlәşdiyimiz vaxt
bara gәldim. Faustina yolumu gözlәyirdi. Tünd-bәnövşәyi

526