Page 513 - alberto moravia_Макет 1

Qüsursuz qətl

kimliyi, nәçiliyi, necә bir adam olması barәdә düşünürdüm.
Axırda hiss etdim ki, daha bu adama dözә bilmirәm. Mәnim
bu dar alından, bu xırda gözlәrdәn, bu donqarlı iri burundan,
bu yekә sifәtdәn, üstündә ütük bığı olan bu әtli dodaqlardan,
bir cüt uzun hörüklü dәbilqәvari qırxıq başdan, gicgahdan
peysәrәcәn daranmış parıltılı qara saçlardan zәndeyi-zәhlәm
gedirdi; qәhvәqaynadanı fırlatmaqla gözә dürtdüyü tüklü
qolları görәn gözüm yox idi. Amma әn zәhlәm gedәn enli
pәrәli donqar burundu: qan daman sifәtindә o, elә ağ görsәnirdi
ki, elә bil sümüyü tarım çәkilmiş dәrisini yırtıb çıxacaqdı.
Tez-tez ürәyimdәn keçirdi ki, qәfil geri çevrilib burnunun
üstündәn birini ilişdirim; elә ilişdirim ki, sümüyün xırçıltısı
eşidilsin.
Ancaq bunlar hamısı xam xәyaldı: özüm elә sısqa, elә
çәlimsiz idim ki, Riqamonti istәsәydi, mәni bircә barmağıyla
yerә sәrәrdi.
Dostumu öldürmәk fikrinә nә vaxt düşdüyümü söylәmәk
çәtindir; ola bilsin, “Qüsursuz qәtl” adlı amerikan filminә
baxdığımız axşam. Düzdür, әvvәl onu gerçәkdәn öldürmәk
fikrim yox idi, sadәcә qәtl sәhnәsini xәyalımda canlandırır, işi
necә görәcәyimi düşünürdüm. Axşamlar yuxuya getmәzdәn,
sәhәrlәr yataqdan qalxmazdan qabaq, elәcә dә gündüzlәr barda
bekar qaldığım, Riqamonti isә öz boyalı başını aşağı sallayaraq
stulda oturub piştaxta arxasında qәzet oxuduğu vaxtlar bu
barәdә düşünmәk mәnә lәzzәt elәyirdi. Elә-belә düşünürdüm,
әylәncә xәtrinә. Ürәyimdә deyirdim ki, bax indi buzu qırdığımız
hәvәngdәstәni götürüb tәpәsinә çırpacağam.
Qısası, mәn bütün gün öz sevgilisinin intizarıyla yaşayan,
görüşәrkәn ona nә deyәcәyini, neylәyәcәyini düşünәn adama
oxşayırdım, yalnız bir fәrqlә ki, mәnimçün bu sevgili –
Riqamonti idi vә başqalarının xәyali öpüşdәn, xәyali sığaldan
aldığı hәzzi mәn onun ölümü haqqındakı düşüncәlәrimdәn
alırdım. Hamısı da sırf әylәncә xәtrinәydi. Bu mәni, hәqiqәtәn,

513