Page 498 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

simiclik sәnә bu qәdәr lәzzәt elәyirsә, buyur. Amma mәni
rahat burax, yaxamdan әl çәk.
– Sәfeh!
Evlilik hәyatımızda ilk dәfә onu acıladım. Bәlkә, siz nә
vaxtsa yanan kibrit dәnәsini yaxınlaşdıranda kerosinin necә
alışdığını görmüsünüz. Bax mәnim sakit vә bir qәdәr süst
görünәn Valentinam da belәcә alışdı. Mәni elә söyüşlәrlә
söydü ki, gәl görәsәn! Özü dә getdikcә daha bәrk qızışır,
söydükcә söymәyә daha çox söz tapırdı – elә bil söyüşlәr sapa
düzülmüşdü, biri o birini çәkib gәtirirdi. Hazırda dilә
gәtirdiklәrini, görünür, çoxdan içinә yığıb mәqam gözlәmişdi.
Bunlar “Yaramaz, әclaf, alçaq” kimi adi tәhqirlәr, adamı çox
da dәrindәn yaralamayan kobud kişi söyüşlәri deyildi. Yox,
hamısı birbaşa iliyә işlәyәn qadınsayağı tәhqirlәr idi; belә
tәhqirlәr iynә kimi dәrinә batıb uzun müddәt adamın içindә
qalır, azacıq tәrpәnәn kimi özünü dәrhal hiss etdirir. Valentinanın
tәhqirlәri mәnim ailәmә dә toxunurdu, peşәmә dә, zahiri
görkәmimә dә. Bunların heç biri öz adi mәnasındakı söyüşlәr
deyildi, qarşısıalınmaz axınla kükrәyib-daşan zәhәrli, kinli
sözlәr idi. Heç demә, öz arvadımı qәti tanımırammış vә әgәr
onun sözlәri mәni bu dәrәcәdә ağrıtmasaydı, çox ehtimal ki,
bәrk tәәccüblәnәrdim.
Nәhayәt, o, sakitlәşdi, mәnsә döşәmәyә çökdüm (bilmirәm,
mәruz qaldığım alçalmaya görәydi, yoxsa yorğunluqdan idi –
hәr halda, tamaşa kifayәt qәdәr uzun çәkmişdi), üzümü onun
dizlәrinә sıxıb uşaq kimi ağladım. Ancaq hönkürә-hönkürә
üzr dilәsәm dә, hiss edirdim ki, bu, sondur; hiss edirdim ki,
artıq ona olan sevgim arxada qalıb. Vә bunu dәrk etdiyim
üçün halım daha da pislәşir, pislәşdikcә dә daha bәrk
hönkürürdüm.
Axırda mәn dә sakitlәşdim, Valentinaya beş min bağışlayıb,
evdәn çıxdım. Özümdә hәlә iyirmi min qalmışdı, amma daha

498