Page 497 - alberto moravia_Макет 1

Bədxərc

uzaqbaşı bir ilә bankdakı hesabımız tükәnәcәkdi. Özümә söz
verdim ki, heç olmasa, gәrәk beş yüz min lirәdә dayanaq.
Әlbәttә, bu barәdә Valentinanı da xәbәrdar etmәliydim.
Boynuma alım ki, hәmin mәqamı hәyәcanla gözlәyirdim:
yaxşı bilirdim ki, duruş gәtirә bilmәsәm, batdım. Ancaq vaxt
gedir, pul isә azalırdı. Altı yüz min lirә azalıb beş yüz әlli
minә düşdü, az sonra da beş yüz iyirmi beş minә.
Vә budur, bankdan iyirmi beş min lirә götürüb evә qayıtdım.
– Bu da iyirmi beş min lirә, baxa bilәrsәn, – Valentinaya
dedim.
– Nәyinә baxım? Sәn bәyәm onu mәnә hәdiyyә etmәk
istәyirsәn?
– Yox, hәdiyyә etmәyә hazırlaşmıram…
– Әlbәttә, sәn hara, hәdiyyә hara!
– Amma baxmağın pis olmazdı, çünki bu, bizim axırıncı
pulumuzdur.
– Mәn sәnә inanmıram.
– İnansan da belәdir, inanmasan da.
– Demәk, istәyirsәn ki, bankda sәnin daha pulun qalmayıb?
– Yox, hәlә bir az qalıb, amma bu, kommersiya işlәrim
üçün lazımdır. Әgәr onu da xәrclәsәk, onda mәn dükanı
bağlamalı olacam.
– Bax görürsәn, sәndә pul var. Pul ola-ola, niyә mәni
mәcbur edirsәn ki, boş yerә hәyәcanlanım? Rahat burax
mәni… özün dә işi o hәddә çatdırma ki, sәni yenidәn simic
adlandırım.
Ha çalışırdım özümü sakit saxlayım, amma simicliyi yada
salanda cinlәnib özümdәn çıxdım.
– Mәn simic-filan deyilәm… Sadәcә biz qazancımızdan
artıq xәrclәyirik, mәsәlә bax bundadır… Niyә sәn bircә dәfә
dә dükana gәlmirsәn? Niyә bankdakı hesabımızla heç vaxt
maraqlanmırsan?
– Әl çәk mәndәn! O sәnin bankın, o da dükanın – ürәyin
necә istәyir, o cür dә elә. Әgәr xәsislikdәn hәzz alırsansa,

497