Page 49 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

Cığır ağacların arasında qıvrılaraq uzanırdı. Rozetta qәfildәn
soruşdu:
– Portağalı nә vaxt yığırlar, ana?
– Noyabrda yığmağa başlayırlar. Yetişәndә elә lәzzәtli
olur ki! – fәrqinә varmadan cavab verdim vә dәrhal barmağımı
dişlәdim: artıq sentyabrın axırı idi. Axı yalan danışdığımı
bilә-bilә Rozettaya demişdim ki, uzağı on günlüyә gedirik.
İndi bu yalanı ağzımdan qaçırmışdım. Ancaq xoşbәxtlikdәn,
Rozetta bunu hiss etmәdi vә biz sakitcә yolumuza davam
etdik.
Nәhayәt, cığır bizi bir talaya gәtirib çıxardı. Talanın
ortasında kiçik bir ev vardı. Görünür, nә vaxtsa çәhrayı
rәngdәymiş, ancaq yağış yuyub gün qurutduqca qaralmışdı,
çat vermiş divarlarının suvağı qopub tökülürdü. İkinci mәrtәbәnin
eyvanının tağı altında kәndirdәn bibәr, pomidor, soğan dәstlәri
asılmışdı. Qurutmaq üçün evin önündәki otluğa әncir sәrmişdilәr.
Deyәsәn, hansısa kәndlinin eviydi. Yenicә ev sahibini sәslәmәk
istәyirdim ki, qarşımıza bir kәndli çıxdı. Görünür, cığırla
gәldiyimizi görüb, bizi gözdәn qoymurmuş. Yaşıötmüş, arıq-
quru bir adam idi, balaca keçәl başı, batmış ovurdları, dimdik
kimi әyri, uzun burnu, batıq gözlәri vә dar alnı onu çalağana
oxşadırdı. Әlindә oraq tutmuşdu, sanki özünü bizdәn qorumağa
hazırlaşırdı.
– Kimsiniz? Nә istәyirsiniz? – soruşdu.
Özümü itirmәdim, çünki Rozetta yanımdaydı – yanında
müdafiәyә ehtiyacı olan zәif adam olanda istәr-istәmәz özünü
güclü hiss edirsәn. Cavab verdim ki, heç nә istәmirik, özümüz
dә leonalıyıq – yalan demirdim, axı Leona yaxınlığında
dünyaya gәlmişәm. Qocaya dedim ki, uzaqdan gәlirik, çox
yorulmuşuq, mümkünsә bir gecәliyә bizә bir otaq ayırsın,
әvәzini ödәyәrik. O, ayaqlarını aralı qoyub, qarşımızda
dayanmışdı, yırtıq-yamaq gödәkcәsinә, әlindәki orağa baxanda
deyәrdin ki, bostan uyuğudur. Deyәsәn, sözlәrimdәn yalnız

49