Page 47 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

ancaq hәlә dә sarı-boz yarpaqların araları vaxtı ötmüş, lalıqlamış
salxımlarla dolu idi. Eşşәkarılarının, kәrtәnkәlәlәrin korladığı
salxımların bәzilәri qaralmış, çürümәyә başlamışdı. Yaprıxmış
qarğıdalı sahәlәrini ot basmışdı, qıçalar yetişib qırmızı rәngә
çalırdı. Әncir ağaclarının altı quşların dimdiklәdiyi, yetişib
yerә tökülmüş meyvәlәrlә doluydu. Sahәlәrdә heç kim yox
idi, fikirlәşdim ki, yәqin, kәndlilәrin hamısı başını götürüb
gedib. Müharibәdir dә, – öz-özümә dedim, – elә bil heç nә
olmayıb, dava-dalaş qurd kimi hәr şeyi içәridәn gәmirir,
insanlar qorxudan canını götürüb qaçır, heç nәyin fәrqindә ol-
mayan tәbiәt isә onlara öz nemәtlәrini – meyvә, taxıl, ot-
әncәr, cürbәcür bitkilәr bağışlamaqda davam edir.
Fondiyә çatanda yorulub әldәn düşmüşdük, susuzluqdan
boğazımız qurumuşdu, üst-başımız toz-torpaq içindәydi.
Rozettaya dedim:
– Gedәk aşxanada yemәk yeyәk, bir hovur dincәlәk, sonra
maşın, ya da araba tapıb, yolumuza davam edәrik.
Ancaq nә aşxana tapa bildik, nә maşın, nә dә araba.
Fondiyә girәr-girmәz mәlum oldu ki, heç kәs yoxdur, sakinlәr
şәhәri tәrk edib. Küçәlәrdә kimsә gözә dәymirdi. Bәzi dükanların
qapısına yapışdırılmış kağızlarda yazılmışdı ki, sahib harasa
gedib, dükan işlәmir. Evlәrin qapıları bağlı idi, pәncәrәlәrә
çal-çarpaz taxta vurulmuşdu. Sanki sakinlәri hansısa xәstәlikdәn
qırılıb-qurtarmış şәhәrin küçәsiylә gedirdik. Әvvәllәr ilin bu
vaxtında Fondidә adam әlindәn tәrpәnmәk olmazdı, qadınlar,
kişilәr, uşaqlar, pişiklәr, itlәr, eşşәklәr, atlar, hәtta toyuqlar
axşamacan şәhәrin küçәlәrindәn çәkilmirdi. Hamı öz işindә-
gücündә olurdu, boş-avara gәzib-dolaşan kim, kafedә әylәnәn,
evlәrin qabağında oturan kim… Fasadlara vә daş döşәnmiş
yola düşәn gün işığında bәzәn adama elә gәlirdi ki, burada
hәyat var, ancaq diqqәtlә baxanda yenә dә örtülü pәncәrәlәri,
mıxlanmış qapıları görürdük. Daş yolda әks olunan günәş
şüaları, әtrafı sarmış sükut vә boş küçәdә әks-sәda verәn

47