Page 46 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

o tәrәfә tozlu, gün işığında ağaran yol uzanırdı. Yolun
kәnarlarında toz basmış seyrәk ağaclar bitmişdi. İstidәn vә
hәyәcandan boğazım qurumuşdu, su içmәk üçün meydanın
kәnarındakı fәvvarәyә tәrәf getdim. Ancaq orada da su yox
idi. Çamadanların yanında dayanan Rozettanın çöhrәsinә qorxu
çökmüşdü.
– İndi neylәyәcәyik, ana? – o soruşdu.
Bu yerlәri tanıyırdım, bilirdim ki, yol düz Fondiyә aparır.
– Gedәk, qızım, әlacımız nәdir?
– Bәs çamadanlar?
– Onları da aparaq.
Rozetta cavab әvәzinә tәәccüblә çamadanlara baxdı – yәni
onları necә aparmaq olar? Çamadanlardan birini açdım, iki
salfet çıxardım, onları eşib altlıq düzәltdim. Hәlә qız ikәn
başımda tez-tez yük daşıyır, әlli kiloyacan ağırlıq apara bilirdim.
Altlıqları düzәldәrkәn qızıma dedim:
– Fikirlәşirsәn ki, çamadanları necә aparacağıq? İndi anan
sәnә göstәrәr.
Rozetta üzümә baxıb gülümsәdi.
Bürmәlәdiyim salfetlәri başıma qoydum, Rozettaya dedim
ki, o da belә elәsin. Bundan sonra çamadanları vә әrzaq
bağlamasını başımdakı altlığın üstünә yerlәşdirdim, kiçik
çamadanı Rozettaya verib başa saldım ki, qamәtini düz tutub
yerimәli, bu zaman әliylә çamadanın kәnarından tutmalıdır. O
hәr şeyi dediyim kimi elәdi. Çamadanı necә mәharәtlә apardığını
görüb öz-özümә dedim: “Nә olsun ki, Romada doğulub,
damarlarında çoçariyalı qanı axır”. Belәcә, ayaqyalın, adda-
budda ot basmış yolun kәnarıyla Fondiyә üz tutduq.
Uzun yolda bir ins-cins gözә dәymirdi, әkin sahәlәri dә
bomboş idi. Kәnd-kәsәkdәn xәbәrsiz şәhәr adamı bu sahәlәrdә
qeyri-adi heç nә görmәyә bilәrdi, ancaq mәn bu tәrәflәrdә
böyüyüb-yekәlәndiyim üçün әkin yerlәrinin boş, adamsız
olduğunu dәrhal sezdim. Üzümü çoxdan yığıb qurtarmalıydılar,

46