Page 44 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Buralar Roma kimi qorxulu deyil. Bir bu havaya, günәşә
bax! Romada qorxurdum ki, ev üstümә uçacaq, burada isә lap
ölsәm dә, heç olmasa günәşi görәcәyәm.
Bunu eşidәn sәrnişinlәrdәn biri mızıldandı:
– Mәn Neapolda günәşli havada ölәnlәri görmüşәm, bom-
bardmandan sonra sәkidә sәrili qalmışdılar, çirkli cır-cındır
yığınına oxşayırdılar, baxmayaraq ki, günәşә baxa-baxa
ölmüşdülәr.
Başqa birisi әlavә etdi:
– Bir Neapol mahnısında deyildiyi kimi: “Mәn günәşi
tanıyıram…”
Bunu deyib hırıldamağa başladı, ancaq onun zarafatına
mәhәl qoyan olmadı vә mәnzilbaşına çatanacan hamımız
susduq.
Biz qatardan Fondidә düşmәliydik, odur ki, Terraçinanı
keçәndәn sonra Rozettaya dedim, hazırlaşsın. Ata-anamın evi,
torpağı Vallekors yaxınlığındakı dağ kәndindә yerlәşirdi;
Fondidәn ora maşınla birsaatlıq yoldur. Ancaq Fondinin
yerlәşdiyi vadiyә çatmamış, Monte San Biadjo kәndinin
yanında qatar dayandı, hamı yerә düşdü. Almanlar Terraçinada
düşmüşdülәr, qatarda yalnız italyanlar qalmışdı. Kupedә
Rozettayla ikimiz idik. Tezliklә atam evindә olacağımızı
düşünәndә qәribә bir yüngüllük hiss etdim. Qatar yenә
lәngiyirdi, ancaq artıq buna öyrәşmişdim, tәәccüblәnmirdim.
Rozettaya dedim:
– Görәrsәn, kәnddә hәr şey başqa cür olacaq: istәdiyin
qәdәr yeyib-yatarsan, hәr şey yaxşı olacaq.
Dil-boğaza qoymadan kәnd hәyatından danışırdım, ancaq
qatar tәrpәnmәk bilmirdi. Günorta saat bir, ya da iki olardı,
bürküdәn nәfәs olmaq olmurdu.
– Gәl nahar elәyәk, – Rozettaya tәklif elәdim.
Әrzaq qoyduğumuz çamadanı açıb, iki buterbrod düzәltdim.
Hәrәmizә bir stәkan şәrab süzdüm. Yemәyә başladıq. Hava

44