Page 489 - alberto moravia_Макет 1

Çoçaralı qız

mәn daşıyıram: hәm onu bizә mәslәhәt görәn kirvәmin, hәm
dә hörmәtli professorun qarşısında.
Qapıdan çıxanda eşitdim ki, professor ona başa salır:
– Bax ha, sәn hәr gün tәmiz әsgiylә bu kitabların tozunu
almalısan.
– Sәn bu kitabları neylәyirsәn? – Tuda soruşdu. – Nәyinә
lazımdı bunlar?
– Sәninçün kәtmәn nәdirsә, mәnimçün dә bu kitablar
hәmin şeydir… Onlar mәnә işimdәn ötrü lazımdır.
– Amma mәnim cәmisi bir kәtmәnim var…
O gündәn başlayaraq professor hәr dәfә qapıçı otağının
yanından keçәndә mәnә Tuda barәdә hansısa yeni mәlumat
bildirirdi. Düzünü desәm, professor çox da hayıl-mayıl
qalmamışdı. Bir dәfә mәnә gileylәndi:
– Köntöydür, yaman köntöydür… Bilirsiz dünәn nә oyun
çıxardıb? Masamın üzәrindәki kağızı – tәlәbәmin işini götürüb,
çaxır şüşәsinin ağzını tıxayıb.
– Professor, – dedim, – mәn sizi xәbәrdar elәmişdim…
Kәnd qızıdır…
– Elәdir, amma yaxşı qızdı. Xeyirxahdı, işgüzardı, çox
yaxşıdı...
Bir müddәt keçdi vә professorun diliylә desәk, bu yaxşı
kәnd qızı xalis şәhәrli qıza çevrildi… Donluğunu alan kimi
birinci işi özünә dәbdә olan paltar tikdirmәk oldu vә dönüb
әsl sinyorinaya oxşadı. Sonra hündürdaban tufli, ardınca da
timsah dәrisindәn çanta aldı. Hәlә sonra neylәsә yaxşıdır:
hörüklәrini kәsdirdi. Mәncә, bu, nahaq idi. Düzdür, Tudanın
yanaqları әvvәlkitәk bir cüt alma kimi qırmızıydı; onlar şәhәrdә
doğulan qızlarınkı kimi belә tezliklә solmazdı, üstәlik, bu al
yanaqları xoşlayan tәkcә professor deyildi. Qızı ilk dәfә Mario
ilә – dördüncü mәrtәbәdә yaşayan sinyoranın sürücüsü ilә
görәndә xәbәrdarlığımı dәrhal elәdim:
– Bax ha, o, sәnә hәmtay deyil! Şirin dilinә dә uyma, sәnә
dediklәrini rastına çıxan bütün qızlara deyir.

489