Page 487 - alberto moravia_Макет 1

Çoçaralı qız

Gülmәkdәn başqa çarәm qalmadı. Tramvayla getdiyimiz
müddәtdә oradan-buradan sual verib gördüm ki, bu qız xalis
vәhşidir: indiyәcәn nә qatar görüb, nә tramvay, nә dә altımәrtәbә
ev. Bir sözlә, әsl professor istәyәn idi.
Gәlib çatdıq. Tudanı әvvәlcә öz hücrәmә aparıb arvadımla
tanış etdim, sonra isә liftlә professorun yaşadığı mәrtәbәyә
qalxdıq. Qapını bizә professor özü açdı, çünki qulluqçusu yox
idi – evi, adәtәn, mәnim arvadım yığışdırırdı; hәrdәn professorun
yemәyini dә hazırlayırdı. İçәri tәzәcә girmişdik ki, Tuda әlüstü
zәnbili irәli uzadıb dedi:
– Tut bunu, professor, sәnә tәzә yumurta gәtirmişәm.
Tez iradımı bildirdim:
– Professora “sәn” demә.
Amma professor qızın tәrәfini saxlayıb, öz sözlәriylә onu
ruhlandırdı:
– Eybi yoxdu, qoy belә desin. Yaxşımı, qız, mәnә hәmişә
“sәn” deyәrsәn.
Ardınca professor mәnә izah elәdi ki, әslindә, Tudanın
“sәn” müraciәti qәdim romalılardan gәlir, onlar da çoçaralılar
kimi “siz” müraciәtini bilmirdilәr, amma bir-biriylә çox rahat
danışırdılar, elә bil hamısı bir yerdә böyük ailә idilәr.
Sonra Tudanı mәtbәxә apardı. Mәtbәx geniş idi: qaz
pilәtәsi, alüminium qazanlar, bir sözlә, tәlәb olunan hәr şey
vardı. Professor avadanlıqla necә davranmağı qıza öyrәtmәyә
başladı. Tuda hamısına kirimişcә qulaq asır, professoru diqqәtlә
dinlәyirdi. Birdәn qayıdıb nә desә yaxşıdır:
– Amma mәn yemәk-filan bişirә bilmirәm.
– Necә yәni? – professor mәәttәl qaldı. – Axı mәnә deyiblәr
ki, sәn biş-düş bacarırsan.
– Kәnddә bütün gün işlәyirdim, sәhәrdәn-axşamacan
torpağı kәtmәnlәyirdim. Düzdür, yemәyә nәsә hazırlayırdım,
amma elә-belә, ac qalmamaq üçün... Mәnim belә bir mәtbәxim
heç vaxt olmayıb.

487