Page 484 - alberto moravia_Макет 1
P. 484
Alberto Moravia
Nә isә. Malı yük maşınına da elә özüm yüklәdim, sonra
isә Rinaldi adyala bükülmüş körpәni qucağına alıb, tәbәssümü
üzündәn әskik olmayan Emiliya ilә kabinәyә oturdu.
– Di salamat qal, gözәtçi, inşallah görüşәrik! – maşın
yerindәn tәrpәnәndә Rinaldi qışqırdı; sәsindә heç bir kinayә-
filan yox idi.
Bir neçә gündәn sonra şirkәtin avtomobillәri gәlib çıxdı:
daş-kәrpici, sement çuvallarını, su borularını, qatran çәllәklәrini
yüklәyib yola düzәldilәr. O biri gün kәrpic hasarı, ardınca
barakları söküb daşıdılar, axırda hәtta taxtaları da maşınlara
doldurub apardılar. Yük maşınları dalbadal bir neçә gün gәlib-
getdi; fәhlәlәr onları yüklәyәn kimi, maşınlar toz dumanının
arxasında yoxa çıxırdı. Mәn axıracan orada oldum. İndi
anbardan heç nә qalmamışdı, qalan tәkcә otu cücәrmәyә
başlayan tapdanmış torpaq sahәsi idi. Bir dә yan-yörәdә kәrpic
qırıntıları gözә dәyir, çirkli gölmәçәlәr qaralırdı, әtrafda isә
tәpәlәr ucalırdı. Fikirlәşdim ki, burada iki ilә yaxın vaxt
keçirmişәm, indi isә artıq hәr şey başa çatıb. Şey-şüylәrimi
çamadana yığıb velosipedin yük yerinә sarıdım, sükandan
yapışıb Salaria şosesinә qәdәr piyada getdim. Şoseyә çıxandan
sonra velosipedә minib tәlәsmәdәn Romaya tәrәf sürdüm.
484