Page 481 - alberto moravia_Макет 1

Gözətçi

xoşbәxt әr, xoşbәxt atayam. Oktyabr günәşi anbarın әrazisini
işıqlandırır. Emiliya qәşәng qollarını çırmalayıb çәllәkdә
mәnim köynәyimi yaxalayır. Şәritdәn tәrtәmiz yuyulmuş
mәlәfәlәr asılıb. Stulu çıxarıb bayıra qoymuşam, barakın
qarşısında oturub özümü günә verirәm, Emiliyanın adı mәnimki
kimi Vinçenso olan uşağını qucağıma alıb yırğalayıram.
Yaşadığımız barakın yanında öz әlimlә tikdiyim yastı bir
koma da var, içәrisindәn makaron sousunun lәzzәtli qoxusu
gәlir: Emiliya orada mәnә yemәk hazırlayır. İndi mәn daha
nahar üçün osteriyaya getmirәm. Sizә deyirәm dә: uşaqla necә
şirin-şirin oynadığımı, çәllәkdә köynәyimi yuya-yuya Emiliyanın
mәnimlә necә mehriban danışdığını görәndә istәnilәn adam
bizi xoşbәxt ailә hesab edәr. Әslindә isә, qәtiyyәn belә deyildi.
Bu körpә dә, körpәnin anası da, barakda gizlәdilmiş parçalar
da – hamısı Rinaldiyә mәxsus idi. Әvvәllәr şirkәtin әmlakını
qoruyan özümsә, Emiliya vә çağa da daxil olmaqla, indi Ri-
naldinin әmlakını qoruyurdum. Qalan bütün şeylәrdә biz әr-
arvad kimiydik: Emiliya çox yaxşı qadınmış, bu sarıdan heç
bir qayğım, narahatlığım yox idi; uşaq da yaxşı uşaqdı, hәm
dә qәşәngdi. Xoşuma gәlmәyәn yeganә şey vardısa, o da
aramızdakı söhbәtin hәmişә Rinaldidәn getmәsiydi. Emiliyanın
sevgilisiylә yenidәn görüşәcәyi günü gözlәmәyә hövsәlәsi
çatmırdı. Mәsәlә heç dә onda deyil ki, Rinaldidәn danışmaq
mәni açmırdı, yox. Emiliya onun sevgilisiydi, mәnsә dostu;
bu isә fәrqli şeydir. Ancaq belә çıxırdı ki, sanki dünyada tәkcә
Rinaldi var, mәnsә yerli-dibli mövcud deyilәm. Necәsә bir
dәfә bunu özünә dә bildirdim. Bundan sonra Emiliya mәnim
kişi olduğumu sanki ilk dәfә anlayıb, başladı sevgi-mәhәbbәtә
rişxәnd elәmәyә. Guya zarafat edirdi, bu isә mәnә әzab verir -
di – bax onda anladım ki, Emiliya xoşuma gәlir. Nәhayәt, bir
dәfә ona dedim:
– Sәn Rinaldininkisәn, yaxşısı budur, mәni dinc burax.
– Әlbәttә, onunkuyam. Sәnsә әsl dostsan, odur ki, gәrәk
qısqanmayasan.

481