Page 478 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Kişilәrdәn birini yaxşı tanıyırdım: Rinaldi idi, yük maşınının
sürücüsü. Bundan qabaq işlәdiyim şәhәrdәki tikintidә o, yeganә
adam idi ki, eynәyimә vә sәsimә lağ elәmirdi.
Rinaldi mәnim tam әksim idi: mәn xalis kәndçiydim, o isә
әsl sinyor; mәn eybәcәrin yekәsiydim, o isә qarasaç, ucaboy,
güclu vә qәşәng; mәn qadınların xoşuna gәlmirdim, Rinaldinin
isә bir sürü qadını vardı. Bir sözlә, Rinaldi mәnә qәti bәnzәmirdi,
mәnsә hәr vәchlә ona bәnzәmәyә can atırdım vә Rinaldiyә
sonsuz rәğbәtim, bәlkә, elә bu sәbәbdәndi – onun mәnә
oxşamaması, mәnimsә onun kimi olmaq hәvәsimdәn.
Rinaldi ilә gәlәn balaca, girdәsifәt, solğunbәnizli qadının
adı Emiliya idi. İri, qonur gözlәri bir qәdәr yorğun görünürdü,
ağzının qıraqları bir az yuxarı dartıldığından, adama elә gәlirdi
ki, bu qadın sanki hәmişә gülümsәyir.
Adı Teodoro olan o biri kişi Monterotondodan idi. Kürәn
saçları buruq-buruqdu, pişik kimi sarımtıl gözlәri, sәrt burnu
vardı; yanaqları gömgöydü, elә bil hәmişә soyuq külәyin
altında qalmışdı.
Rinaldi dedi ki, mәnimlә danışmaq istәyir; çәkilib onları
içәri buraxdım.
– Vinçenso, – Rinaldi mәnә siqaret uzadıb sözә başladı, –
sәnin әziyyәt çәkmәdәn pul qazanmaq imkanın var… Sәn,
hәlә ki, gözәtçi kimi öz işini görәcәksәn, ancaq…
Gözlәrimi bәrәldib onu dinlәsәm dә, bir söz demәdim.
Dinmәdiyimi görәn Rinaldi bundan ruhlanıb izah elәdi:
sözündәn belә çıxırdı ki, onlarda hansısa şәhәr anbarından
çırpışdırılmış xeyli mal var, icazә vermәliyәm ki, oğurluq
malı gәtirib barakların birindә yerlәşdirsinlәr. Qalanı mәnlik
deyil, imkan düşәndә özlәri malın dalınca gәlib onu aparacaqlar,
mәn dә payımı alacam.
Bütün bunları eşidәndә canıma vicvicә düşdü. Amma
imtina edә bilmәdim, çünki Rinaldi mәnә qardaş kimiydi.
Kәkәlәyә-kәkәlәyә dedim:

478