Page 479 - alberto moravia_Макет 1

Gözətçi

– Qulaq as, Rinaldi, mәn gözәtçiyәm, elә deyil?
– Elәdir.
– Nә istәyirsiz elәyin: malı yığın baraka, özünüz dә nә
qәdәr kefinizdir gedin dә, gәlin dә… Bir şәrtlә: mәnim bundan
xәbәrim yoxdur! Mәn sizi görmәmişәm, tanımıram, heç
birinizlә dә tanış deyilәm… Birdәn nәsә baş versә, sorğu-
suala tutsalar, siz dә belә deyin ki, mәni tanımırsınız… yәni
mal ora mәndәn xәbәrsiz yığılıb.
Onlar tәәccüblә başlarını buladılar. Teodoro, az qala,
tәhdidlә dedi:
– Ancaq sәn mala göz qoyacaqsan. Bir halda ki sәnin heç
nәdәn xәbәrin yoxdur, belә olmasın ki…
– Yox әşi, – Rinaldi onun sözünü kәsdi. – Sәn Vinçensonun
necә adam olduğunu bilmirsәn.
– Mәn gözәtçiyәm, elәmi? Demәli, sizin dә malınızı
qoruya cam.
– Sәn qorxma, – Teodoro yenidәn müdaxilә elәdi. – Buna
görә sәnin haqqın ödәnilәcәk.
– Qorxaq sәn özünsәn, cındır, – hirsimi saxlaya bilmәyib
bozardım. – Mәnә sizin heç nәyiniz lazım deyil, qandın?
Axırda razılığa gәldik. Rinaldi getdi, bir az keçәndәn sonra
yük maşınıyla qayıtdı. Malı baraklardan birinә boşaldıb
çәllәklәrin dalında gizlәtdilәr. Mәn heç malın nә olduğuna da
baxmadım. Dedilәr parçadır. Gedәrkәn Emiliya mәnә mehriban
nәzәr saldı. Qazancım tәkcә elә bu oldu.
Sonra onlar daha üç-dörd dәfә gәldilәr – hәmişә dә Emiliya
ilә. Mәnә maşın siqnalıyla işarә verirdilәr, gedib darvazanı
açırdım, malı boşaldıb tez dә çıxıb gedirdilәr. Lәngimәlәrini,
çox qalmalarını istәmirdim. Malı boşaltdıqları müddәtdә mәn
öz barakımdan çıxmırdım. Teodoronun xoşuma gәlmәyәn bir
cәhәti vardı: özünü çox hәyasız aparırdı, mәnimsә buna qәti
dözümüm yoxdur. Amma Emiliya hәmişә üzümә gülümsәyirdi,
hәmişә dә bir xoş söz tapıb deyirdi. Bir dәfә soruşdu:

479