Page 480 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Tәk darıxmırsan?
– Vәrdiş elәmişәm, – dedim.
Günlәrin bir günü qәzeti açanda nә görsәm yaxşıdır:
Teodoro, Rinaldi vә daha bir neçә nәfәr hәbs olunub. Qәzet
onları “dükanyaran dәstә” adlandırmışdı, çünki bu adamlar
mağazaya qonşu binanın divarını yarmaqla soxulurmuşlar.
Bәzәn zirzәmidәn dә girir, amma divarda hökmәn oyuq
açırmışlar. Qәzet Teodoronun, Rinaldinin vә yaxalıqsız köynәkdә
olan, gözlәri bәrәlmiş, çәnәsi yuxarı dartılmış hansısa kişinin
şәklini dә dәrc etmişdi. “Tәhlükәli cinayәtkarların dәstәsi
mәhkәmә qarşısında dayanacaq” – sәrlövhә belә idi. Yazıya
görә cinayәtdә sürücü qismindә iştirak etmiş Rinaldinin o
birilәrә nisbәtәn riski azdır. Emiliya haqqında isә heç nә
yazılmamışdı.
Qış yetişdi. Bir dәfә gecәnin şiddәtli külәyindә yağan
leysan dәrәni gölә çevirәndә qapı döyüldü. Açanda qarşımda
Emiliyanı gördüm. Amma bu nә görkәm idi?! Büsbütün cındır
içindә. Yazıq tәpәdәn-dırnağa islanmışdı, islaq saçları üzünә
yapışmışdı. Özü dә hamilә idi, qarnının yekәliyi bütün
gözәlliyini yoxa çıxarmışdı. Dinmәzcә içәri girdi, bir kәlmә
danışmadan Rinaldinin yazdığı kağızı mәnә uzatdı. Rinaldi
bildirirdi ki, bir ilә hәbsxanadan çıxacaq, hәlәliksә Emiliyanı
mәnә hәvalә edir. Yazdığına görә, qadının dolanışığını özü
tәmin edәcәkdi, bir dә mәndәn onu xahiş edirdi ki, anbardakı
oğurluq malları onunçün qoruyub saxlayım, belә ki, bu şeylәr
hamısı ona mәxsusdur, o birilәr artıq öz paylarını alıblar. Elә
bunu yazmışdı, başqa söz yox idi. Fikirlәşdim, yәqin, Rinaldiyә
elә gәlir ki, mәnimlә istәdiyini edә bilәr. Әslindә, haqlı idi,
çünki mәn, hәqiqәtәn dә, onunçün hәr şeyә hazır idim. Elә
Emiliyaya da belә dedim. Hәmin gecә qadın mәnim yatağımda
yatdı, mәnsә qonşu otaqda, quru döşәmәdә. Bizim birgә
hәyatımız belә başladı.
Üstündәn bir neçә ay keçdi. Әgәr tәsadüfәn kimsә anbara
gәlsәydi, şübhәsiz, elә düşünәrdi ki, arvadım var vә mәn

480