Page 477 - alberto moravia_Макет 1

GÖZӘTÇİ

Mәn tәkliyi xoşlayır, tәnha yaşamağa üstünlük verirәm.
Eynәk taxdığıma, sәsimin qadın sәsi kimi incә olduğuna, bir
az hәyәcanlananda dilim topuq vurduğuna, kәkәlәdiyimә görә
hamı mәni lağa qoyur, әlә salıb rişxәnd elәyir. Bax elә bu
sәbәbdәn şirkәt mәnә Salaria şosesinin iyirmi kilometrliyindә
yerlәşәn anbarların birindә gözәtçi işlәmәyi tәklif edәndә
dәrhal razılaşdım.
Anbar seyrәk ağaclar bitәn tәpәlәrin arasındakı dәrәdә idi.
Tәsәvvürünüzdә kәrpic hasarla dövrәlәnmiş dördbucaq bir
tikili canlandırın, bir dә ona yapışmış uzun, alçaq baraklar.
Tәn ortalıqda nataraz bir çәllәk, çәllәyin üzәrindә içindәn
hәmişә su damcılayan әyri boru. Burada daha nәlәr yox idi:
sement çuvalları, su boruları, kirәmit, qatranla dolu çәllәklәr,
taxta qalaqları, kәrpic. Barakların birindә özüm qalırdım;
yaşayış yerim hәmin barakdakı iki balaca otaqdan ibarәt idi,
içәrisi dә bomboş – çarpayı, stol, bir neçә dә stul. Vәssalam,
ayrı avadanlıq yox idi. Lap elә bil tәbiәtin qoynunda yaşayırdım.
Şәhәrdәn vә adamlardan uzaq bir yerdә. Amma tәpәlәrdәn
istәnilәn birinin üstünә qalxmaq kifayәt idi ki, yaxınlıqdakı
asfalt yolu – gövdәsi ağardılmış çinarların arasıyla ox kimi
uzanıb gedәn Salaria şosesini görәsәn. Nahar elәdiyim “Ovçu
osteriyası” da elә burada, bir az aşağıdadır. Mәnә müәyyәn
olunmuş qaydada tapança, bir neçә daraq, bir dә ov tüfәngi
veriblәr. Hәrdәn tüfәngi götürüb torağay ovlamağa çıxırdım.
Bir sözlә, tamamilә tәk yaşayırdım vә әgәr gecәlәr әraziyә
baş çәkmәyimi saymasaq, elә bir işim, ayrı mәşğuliyyәtim
yox idi.
Mәn bu tikinti anbarında dörd ay sakit, necә deyәrlәr,
macәrasız yaşadım. Amma bir dәfә gecә vaxtı darvazanı
döydülәr. Şirkәtin qulluqçularından olacağını düşünüb, qapını
açmağa getdim. Gәlәnlәr üç nәfәrdi: iki kişi, bir qadın.

477