Page 457 - alberto moravia_Макет 1

Mən yox demirəm

buraxılmış qayıq dalğaların üzәrindә atılıb düşürdü; onun necә
yanakı çevrildiyini hiss etmәdim. Burası yaxşı yadımdadır ki,
Adele dә birdәn-birә sıçrayıb yerindәn qalxdı, әllәrini rupor
kimi ağzına tutub birbaşa sifәtimә qışqırdı:
– O, sәni atıb!
Elә bu vaxt şüşә kimi şәffaf bir dalğa – bәyaz yallı
yamyaşıl dalğalardan әn irisi bir andaca bizi çәnginә alıb,
qayığın üzәrindәn qabarıb keçdi. Müvazinәtimi saxlaya bilmәyib
suya uçdum, burulğan mәni dәnizin dibinә çәkib apardı. Amma
xoşbәxtlikdәn, dalğanın qayığı çevirә bilmәdiyini düşünmәyә
dә macal tapdım.
Dәrindә xeyli su udandan sonra birtәhәr dәnizin üzünә
çıxdım, dalğalarla әllәşә-әllәşә Adeleni haylamağa başladım.
Әtrafa baxanda gördüm ki, qayıq xeyli aralıdadır, içi dә boş –
Adele heç yerdә gözә dәymirdi. Neylәdiyimi yaxşı dәrk
etmәdәn qışqıra-qışqıra tәzәdәn onu sәslәdim, amma dalğalar
hәr dәfәsindә qayığı mәndәn daha da uzaqlaşdırır, Adeleni
çağıranda isә su ağzıma dolurdu. Fikirlәşdim ki, qayığa çatmaq
üçün çalışmağım әbәsdir, onsuz da, Adele orada yox idi.
Nәhayәt, bu fikirdәn әl çәkdim, üzә-üzә Adeleni suyun sәthindә
axtarmağa girişdim. Di gәl, heç yerdә gözә dәymirdi, böyür-
başımda yalnız sahilә tәlәsәn dalğalar qabarırdı. Gücüm
getdikcә tükәnirdi; bata bilәcәyimdәn qorxub sahilә istiqamәt
götürdüm. Sahil hәlә çox uzaqdaydı, amma elә ki ayağımın
ucu bir balaca torpağa toxundu, dikәlib var sәsimlә kömәyә
adam çağırmağa başladım. Körpüdәn bir qayığın aralanıb
mәnә tәrәf üzdüyünü gördüm; mәnsә qayıq gәlib çatanacan
әtrafa göz gәzdirib Adeleni axtardım. Amma avarları suya
sallanmış qayıqdan savayı, dәnizdә başqa heç nә görünmürdü.
Әlacsızlıqdan ağlamağa başladım, ağlaya-ağlaya da elә
hey pıçıldayırdım:
– Adele, Adele...
Eyni zamanda mәnә elә gәlirdi ki, dәnizin sәs-küyü
arasından onun sözlәrini eşidirәm: “Yox, o, sәni atıb!” Yoxa

457