Page 450 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Adelenin cavabı bir az lәngidi, çünki hәmin vaxt qurşağa
qәdәr büründüyü paltarı başından çıxarırdı. Amma paltardan
azad olan kimi, nәfәsini dәrmәyә macal tapmamış bayaqkı
gümrahlıqla etiraz sәsini ucaltdı:
– Yox, Cino, sәn düzgün saymamısan. Küçәdә biz on üç
nәfәr idik, sonra isә Meo çıxıb getdi, qaldıq on iki adam.
Mәn artıq tuman-köynәkdә idim; heç bilmirәm birdәn-
birә niyә әsәbilәşdim.
– On iki hardan olduq? Özü dә Meonun bura nә dәxli var,
ağzımda sәnә söz deyirәm ki, qonaqların hamısını restoranın
içindә saymışam! Bircә-bircә hamını saymışam, başa düşürsәn?!
– Onda, demәli, sayanda kefli olmusan, – Adele paltarını
asmaq üçün dolaba tәrәf yönәldi. – Qәdәrindәn artıq içmisәn,
vәssalam.
– Kimdi qәdәrindәn artıq içәn? Şampanı da saysaq, mәnim
içdiyim vur-tut ikicә qәdәh olub, iki qәdәhdәn çox içmәmişәm.
– Onu bilirәm ki, biz on iki nәfәr idik… Sәnsә bunu
xatırlamırsan, çünki elә indi dә keflisәn, yaddaşın sәni çaşdırır.
– Kimdi kefli? Biz on üç nәfәr idik!
– Mәnsә deyirәm: düppәdüz on iki nәfәr!
– On üç!
– On iki!
Biz artıq otağın ortasında üzbәüz dayanıb höcәtlәşirdik:
mәn tumanda, Adele köynәkcәdә. Özümü saxlaya bilmәyib,
necә oldusa, qәfil onun qolunu burdum, ağzımı qulağına
dirәyib qışqırdım:
– On üç!
Yaxşı ki, ağlım yerinә tez qayıtdı: Adeleni qucaqlayıb
pıçıltıyla dedim:
– Nә dәxli var axı: on üç olsun, ya on iki… di öp mәni…
Adele öpüşdәn yayınmağa cәhd göstәrmәdәn, tәslim olmuş
kimi çarpayıya yıxıldı, amma dodaqlarım dodaqlarına yapışdığı
an pıçıldadı:

450