Page 445 - alberto moravia_Макет 1

Dublyor

növbәsini gözlәyәn statistlәrin vә kino işçilәrinin arasında
oturmuşdum. Tәyin edilmiş vaxtda Aqata peyda oldu. Onu
görmәdiyim artıq iki ay idi; ilk baxışda heç tanımadım da.
Çiyinlәrinә tökülәn şabalıdı saçları indi sarışın idi; Aqata
saçını sәliqә ilә yığıb başının ortasında yumruladığından
qulaqları da, boynu da açıq qalmışdı. Qaşlarına elә amansızcasına
divan tutmuşdu ki, gözlәri şişkin görünürdü. Dodaqlarında
sirli, müәmmalı bir tәbәssüm vardı. Tәәssüf ki, qәhvәdanın
qulpuna oxşayan burnunu heç cür düzәldә bilmәmişdi. Geyimi
isә mәni әmәlli-başlı sarsıtdı: dik yaxalıqlı qırmızı jaket,
әyninә kip oturan qara yubka. Tәzә aldığı yaketin yaxasına
sarı metaldan yelkәnli gәmi formasında bir sancaq bәnd
olunmuşdu. Qoltuğundakı ilan dәrisindәn düzәlәnә oxşayan
çanta, bәlkә, hәqiqәtәn dә, doğruçu idi; belәydisә, onda bircә
Allah bilir, onu almaq üçün nәlәrdәn keçmәli olmuş, nәlәri
qurban vermişdi. İçәri mәğrurcasına, ağır addımlarla girdi;
әtrafı şübhәli nәzәrlәrlә süzdü, sanki özü kimilәrlә dolu olan
qәbul otağında nәyәsә bulaşacağından ehtiyatlanırdı. Sonra
qapıçıya yaxınlaşıb, ona astadan nәsә dedi. Köntöyün yekәsi
olan şveytsar gözünü oxuduğu qәzetdәn ayırmadan belә cavab
verdi:
– Keçin, bir az oturun… öz növbәnizi gözlәyin...
Aqata geri çevrilәndә mәni gördü. Hәmin an ona heyran
kәsilmişdim: o, başının yüngülcә tәrpәnişiylә mәni aralıdan
salamlayıb, әks küncdә keçib әylәşdi, sanki uzaq, adi tanışlar
idik.
Ancaq necә geyinib-kecindiyini, necә bәzәnib-düzәndiyini,
üz-gözünә әl gәzdirib görüşә necә ürәkdәn hazırlaşdığını
görәndә ona yazığım gәldi: hәqiqәtәn, inanmışdı ki, onu kino
şirkәti dәvәt edib. Fikirlәşdim ki, bu bәhanәdәn sui-istifadә
etmәk insafsızlıq olardı. Amma hәr necә olsa, sevinmәyә
bilmirdim: nәhayәt ki, onu yenidәn görmüşdüm. Biz bir-
biriylә söhbәt edәn kinematoqrafçıların siqaret çәkә-çәkә o
küncdәn bu küncә keçdiklәri qәbul otağında kifayәt qәdәr çox

445