Page 440 - alberto moravia_Макет 1

DUBLYOR

Aqata ilә bir-birimizi düz bir il sevdik. Sonra Aqatanın
yavaş-yavaş mәndәn soyuduğunu hiss etmәyә başladım,
getdikcә görüşlәrimizin sayı azaldı. Bu, alovun ölәzimәsinә
bәnzәyir: әvvәl siz buna heç fikir dә vermirsiniz, amma birdәn
baxıb görürsünüz ki, bәs demә, yalnız kül qalıb, bir dә sönmüş
kösövlәr. Vә o dәqiqә soyuğu hiss edirsiniz.
Әvvәlcә xüsusi bir şey yox idi: axıracan söylәnmәmiş
fikirlәr, yarımçıq qırılmış sözlәr, susqunluq, lal baxışlar. Sonra
bәhanәlәr başlandı: ya naxoşlayıb, ya mәşğuldur, ya ev işlәrindә
anasına kömәk elәmәlidir, ya kursa getmәlidir. Nәhayәt,
gecikmәlәr, yaxud tәlәskәnlik: görüşә azından bir saat gec
gәlir, on-on beş dәqiqә keçmәmiş hansısa bәhanәylә aradan
çıxırdı. Mәnimlә başdansovdu danışmağa başlamışdı, özü dә
kәlmәbaşı hövsәlәsizlik edirdi. Ağzımdan çıxan sözlәrin, az
qala, heç biri yerinә düşmürdü. Bir neçә dәfә tutmuşdum ki,
öpüşlәrdәn, hәtta әlimin toxunuşundan da qaçmağa can atır.
Bunlar hamısı mәni üzürdü. İntәhası, onu da hiss edirdim ki,
indilikdә mәnә pis yanaşmasına baxmayaraq, mәn onu
hәmişәkitәk ürәkdәn sevirәm. Dilindәn candәrdi çıxan “Әlvida,
Cino” sözündәn yenә hәminki sevinci duyurdum – qabaqlar
tez-tez eşitdiyim “Sәni çox sevirәm!” sözünün aşıladığı sevinci.
Bir dәfә biz Flaminio meydanında görüşәrkәn, özümdә cәsarәt
tapıb, nәhayәt ki, qәtiyyәtlә dedim:
– Aqata, gәl açıq danışaq. Sәn daha mәnә qarşı heç bir hiss
duymursan?
İnanırsınızmı ki, o, ucadan qәhqәhә çәkdi vә belә cavab
verdi:
– Әcәb gönüqalınsan ha!.. Bilmәk istәyirdim ki, görüm
bu, sәnә haçan çatacaq… Şükür ki, çatdı.
Mat-mәәttәl qaldım. Sonra marionet kimi öz oxumun
әtrafında çönüb geri getdim. Bir neçә addım atıb fırlandım:

440