Page 441 - alberto moravia_Макет 1

Dublyor

bәlkә, o, mәni sәslәyәcәkdi. Amma Aqata dayancağa yönәldi,
orada durub tramvayı gözlәmәyә başladı. Mәnsә çıxıb get-
dim.
İndi, üstündәn bu qәdәr vaxt ötәndәn sonra bunu yada
salıb gülә dә bilәrәm, onda isә bәrk vurulmuşdum vә sevgi
mәni kor qoymuşdu. Ağır günlәr yaşayırdım: çox istәyirdim
ki, onu sevmәyim, unudum, biryolluq yaddan çıxarım, qurtarsın
getsin. Amma mümkün olmurdu, hiss edirdim ki, yenә әvvәlkitәk
sevmәkdәyәm. Özümü sevmәmәyә mәcbur etmәk üçün Aqatanın
bütün qüsurlarını xatırlamağa çalışırdım. Deyirdim: “Ayaqları
әyridir, yerişi dә eybәcәr… Әllәri qәşәng deyil… Başı yekәdir,
bәdәninә uyğun gәlmir… Tәkcә gözlәri babatdır, bir dә ağzı…
Sifәti isә solğundur, hәtta sarıdır… Saçları buruq-buruqdur,
burnu dimdik dayanıb, lap qәhvәdanın qulpuna oxşayır”.
Amma boşuna zәhmәt idi: bunları özümә deyir, eyni vaxtda
da hiss edirdim ki, ayaqları da, әllәri dә, saçları da, dimdik
burnu da xoşuma gәlir – özü dә mәhz gözәl olmadığı üçün
xoşuma gәlir. Onda mәn başqa şeylәrdәn yapışırdım: “Aqata
yalançıdır, savadsızdır, ağlı sarıbülbülün ağlından artıq olmaz,
özü dә lovğadır, şöhrәtpәrәstdir, xudbindir, işvәkardır”. Di
gәl, elә hәmin dәqiqә hiss edirdim ki, bu qüsurlar damarda
qanımı coşdurur.
Bir sözlә, onu sevmәyә bilmirdim.
Qәrara aldım ki, әn azı, bir ay özümü bildirmәyim, qoy
mәndәn xәbәr tutmasın. Güman edirdim ki, belәdә özü mәni
axtarıb tapmağa can atacaq.
Bir hәftә sonra sübh tezdәn Flaminio meydanındakı bara
girib Aqataya zәng vurdum. Dәstәyi özü götürdü, ağzımı
açmağa imkan vermәdәn az sonraya görüş tәyin etdi. Tez
bardan çıxdım, meydanı o üzә keçib gülsatandan bir buket
bәnövşә aldım. Saat doqquz idi, Aqata görüşü saat ona tәyin
elәmişdi. Әlimdә bir dәstә bәnövşә, dayanacaqda tramvay
gözlәyirmiş kimi ora-bura vurnuxurdum. Tramvay gәlir,

441