Page 446 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

gözlәdik. Aqata tez-tez çantasını açıb güzgüyә baxır, saçının
buruğunu düzәldir, dodaqlarını boyayır, burnunu pudralayırdı.
O, ayağını ayağının üstünә aşırıb oturmuşdu vә indi bu ayaqlar
hәtta gözәl görsәnirdi. Mәnim tәrәfimә heç bircә dәfә dә
baxmadı, mәnsә gözümü ondan çәkmirdim.
Nәhayәt, onun növbәsi çatdı. Durub rejissor kömәkçisinin
kabinetinә girdi, orada tәxminәn iki dәqiqәyәcәn qalıb, eyni
şәstlә dә bayıra çıxdı. Şәrtlәşmişdik ki, rejissor kömәkçisi
Aqatanın fotolarına baxandan sonra ona belә desin:
– Sinyorina, yәqin ki, tezliklә bizә lazım olacaqsınız…
Hazır olun, yaxın günlәrin birindә sizi çağıracağıq.
Vәssalam. Amma Aqata üçün bu, tamamilә yetәrliydi: o,
kabinetә sıradan birisi kimi girmişdi, oradan isә tәsәvvüründәki
mәşhur kinoaktrisa, ola bilsin, hәtta ulduz tәşәxxüsüylә çıxdı.
Mәn dә yerimdәn qalxdım; uzun, boş dәhlizlә onun
arxasınca getdim. Öz әyri ayaqlarını Aqata tәlәsmәdәn atır,
ötkәm addımlarla şәstlә yeriyirdi. Dәhlizin ayrıcına çatanda
hara gedәcәyin bilmәdәn bir anlığa tәrәddüd elәdi, sonra
vestibülә tәrәf dönüb küçәyә çıxdı.
Kinostudiyanın pavilyonları şosenin kәnarları boyunca
düzülüb. Bir tәrәfdәn oktyabr günәşi altında çöllüyә doğru
uzanan yollar, o biri tәrәfdәn isә saysız-hesabsız pәncәrәlәrindә
ağ mәlәfәlәr qurudulan qüllә kimi hündür evlәr. Hәmin evlәrdә
fәhlәlәr yaşayır. Aqata ağır addımlarla evlәrin yanından ötüb
keçirdi. Tezliklә onu haqlayıb tövşüyә-tövşüyә arxadan sәslәdim:
– Aqata!
O, başını zorla, candәrdi döndәrib mәnә baxdı:
– Salam, Cino…
Mәn hüzn dolu yalvarışlarımı ona birnәfәsә söylәdim:
– Aqata, sәn niyә mәni görmәk istәmirsәn?.. Mәn axı sәni
sevirәm… Niyә mәni sevmirsәn, niyә mәndәn qaçırsan?..
Bәlkә, necәsә görüşәk...
– Bәyәm sәn indi mәni görmürsәn? – çiyinlәrini çәkib
soruşdu.

446