Page 438 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Mәn bir söz demәdim.
– Mәnә heyvan demәk?! Әclaf! Yaramaz! Belә qudurmusan?!
İndi mәn sәni ağıllandıraram!
Yaxamdan yapışıb mәni divara sıxdı. Qalanlar da hamısı
masa arxasından qalxdılar: kimisi onu sakitlәşdirir, kimisi dә,
әksinә, mәnim üstümә cumurdu. Bütün restoran bizә baxırdı.
Cin vurdu tәpәmә, onu geri itәlәyib qışqırdım:
– Mәn heç nә demәdim… Әlini çәk!
– Demәli, heç nә demәdin?! Heç nә?!
– Yox, heç nә demәdim, – kişinin әlindәn birtәhәr qopub,
sakitcә әlavә elәdim: – Heyvan.
Bu söz artıq ikinci dәfә dilimdәn çıxırdı…
Xoşbәxtlikdәn, hәmin dәqiqә restoran sahibi özünü yetirdi:
o gah әzilib-büzülür, gah qamış kimi yellәnir, gah ilanbalığıtәk
qıvrılırdı.
– Xahiş edirәm, hörmәtli cәnab, xahiş edirәm sizdәn!
Hörmәtli cәnab isә elә bağırırdı ki, deyәrdin yükdaşıyandır.
– Mәn onun ağız-burnunu әzişdirәrәm!
Axırda sahib mәnim qolumdan yapışıb deyir:
– Sәnsә bura gәl, dalımca gәl görüm!
Yenә “sәn”.
Biz zaldan keçәndә müştәrilәr masa arxasından dikәlirdilәr
ki, mәni lap yaxşı görә bilsinlәr, mәnsә özümü saxlaya
bilmәdim, düşündüyümü ucadan dilә gәtirdim:
– İşә bax ki, daha bir heyvan da mәnә “sәn” deyir.
Restoran sahibi sәbrini basıb burada heç nә demәdi, amma
biz mәtbәxә keçәn kimi bağlı qapının arxasında üstümә
çәmkirdi:
– Demәli, sәn әvvәl müştәriyә heyvan deyirsәn, indi dә
mәnә?
– Mәn heç nә demәdim… heyvan.
– Yenә dediyini deyirsәn? Heyvan sәn özünsәn, bildin?!
İndi isә rәdd ol buradan, elә bu dәqiqә!

438