Page 420 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Di yaxşı, xudahafiz, – dedim. – Çox çәkmәz, ümid
edirәm, tezliklә sizi katorqaya göndәrәrlәr.
Vәssalam. Bunu deyib sükandan yapışdım. Amma birәlli
yapışmışdım, çünki qız o biri әlimi ovcuna alıb sıxırdı. Kefim
kökәlmişdi, mәnә әcәb xoş idi; elә xoş idi ki, kişilәr niyә belә
yumşalmağımın sәbәbini qәfildәn anladılar.
Yola çıxdım, beş kilometr mәsafәni kәlmә kәsmәdәn
sürdüm. Qız әlimi ovcunda saxlayıb, hәlә dә sıxmağındaydı
vә bu, mәnimçün tamamilә kifayәt idi. İndi elә özüm dә
adamsız, gözdәniraq bir yer axtarırdım, amma mәnim mәqsәdim
onlarınkından deyildi, başqaydı. Maşını tәzәcә yavaşıdıb
dәnizin sahilinә aparan yola burulmaq istәyirdim ki, qız әlini
sükanın üstünә qoyub:
– Yox, yox, sәn neylәyirsәn? – dedi. – Romaya gedәk.
– Romaya biz axşam gedәcәyik, – qızın üzünә mәnalı
tәrzdә baxıb dedim.
– Aydındır, – qız eyhamla dillәndi. – Aydındır, sәn dә
başqaları kimisәn, sәn dә elә o birilәrin tayısan.
O, içini yüngülcә çәkә-çәkә ağlamsındı, nәsә süstlәşib
soyuqlaşdı. Açıq-aşkar görünürdü ki, saxtakarlıq elәyir, yalandan
şәbәdә çıxardır. Onu qucaqlamağa çalışdım, amma gah sağa,
gah sola burcuxub, әlimdәn sürüşüb çıxır, öpmәyә heç cür
qoymurdu. Qanım qaynardır, özüm dә çox çılğınam. Birdәn-
birә başa düşdüm ki, qız mәnimlә siçan-pişik oynayır vә bu
lәnәtә gәlmiş sәfәrdә mәn yalnız boş yerә benzin işlәtmişәm,
vaxt itirmişәm, hәlә, üstәlik, nә qәdәr qorxu keçirmişәm. Onu
hiddәtlә kәnara itәlәyib dedim:
– Rәdd ol cәhәnnәmә! Sәnin yerin oradır...
Qız qәtiyyәn incimәdi, sakitlәşib kabinәnin küncünә qısıldı.
Mәn sükandan yapışdım, ta Romaya çatana qәdәr kәlmә
kәsmәdik.
Şәhәrә çatanda qapını açıb dedim:
– Di düş görüm, özün dә tez elә, itil buradan.

420