Page 416 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Pina, mәn burada gülmәli bir şey görmürәm.
Maşını yerindәn tәrpәtdim vә biz tәzәdәn yola düşdük.
Hava bürkülü vә külәksiz idi, yolun bәyazlığı adamın
gözünü qamaşdırırdı. Arxada oturanların gülüb-danışmaqdan
başqa işlәri yox idi, amma sonra qәfildәn sәslәrini kәsib
kiridilәr, bu isә lap betәr idi, çünki mәn kürәn kişinin qabaq
şüşәnin üzәrindәki güzgüyә baxıb burnunu tәzәdәn necә
qırışdırdığını gördüm – sanki nәsә xoşagәlmәz bir şey görmüşdü.
İndi yolun bir tәrәfindә quru, çılpaq sahә uzanıb gedirdi, o
biri tәrәf isә qalın fızıllıq idi. Mәn ovun qadağan edilmәsinә
dair elanın asıldığı dirәyin yanında sürәti azaldıb әyri-üyrü
cığıra buruldum. Qışda hәrdәn buralıqda ov edirdim. Hәqiqәtәn,
gözdәniraq, lal-kar yerdir, yolu tanımasan, heç gәlib tapa da
bilmәzsәn. Kolluğun axırında şam meşәliyi başlayırdı, meşәnin
arxasında isә dәniz vә çimәrlik vardı. Haçansa müttәfiq
qoşunları Ansioya çıxarılarkәn amerikanlar bu meşәdә sәngәr
qazmışdılar; köhnә tranşeylәrin adda-budda qalıqlarına, gilizlәrә,
paslı konserv bankalarına indi dә rast gәlmәk olurdu. Camaat
buralara az gәlirdi, çünki minadan qorxurdular.
Gün adamın gözünü deşirdi, xırda yarpaqlarla örtülmüş
kolluq isә dәnizin işığında başdan-başa zümrüd rәngindә
görsәnirdi. Cığır әvvәlcә düzünә gedirdi, sonra talaya burulur
vә tәzәdәn meşәyә girirdi. İndi qarşımızdakı hündür şam
ağaclarının mehdәn yırğalanan yaşıl ucları sanki sәmada
üzürdü, işıqlanan qırmızı gövdәlәrin arasından isә parıltısı
gözqamaşdıran gömgöy dәniz görsәnirdi. Maşını asta sürürdüm,
çünki qalın kolluğun, sıx budaqların ucbatından yolu pis
seçirdim, hәm dә çala-çuxura düşüb ressoru sındıracağımdan
qorxurdum. Bütün diqqәtimi cәmlәyib irәli baxırdım, fikrim-
zikrim yalnız yolda idi. Birdәn yanımda oturmuş kürәn bütün
gövdәsiylә üstümә yıxılıb mәni böyrümdәn elә bәrk itәlәdi ki,
az qala, pәncәrәdәn uçacaqdım.
– Lәnәtә gәlәsәn! – mәn çığırıb var gücümlә әylәci basdım.

416