Page 418 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Yox, elә şeylәr var ki, ona yalnız bir dәfә köklәnmәk
olar… Alınmadısa, demәli, alınmadı. İkinci dәfә mәn artıq
bacarmaram.
Mәn ürәklәndim:
– Yaxşı, siz bu taksiylә neylәyәcәksiz? Kim bunu sizinçün
patentlәşdirәcәk? Kim maşını rәnglәyәcәk ki, tanınmasın?
Hiss elәdim ki, dediyim hәr söz onların ağzını daha çox
dalana dirәyir, neylәyәcәklәrini indi heç özlәri dә bilmirlәr.
Mәni öldümәk onlara müyәssәr olmamışdı, axırıma çıxmağı
bacarmamışdılar, soymağa, qarәt etmәyә isә, görünür, cәsarәtlәri
çatmırdı. Bununla belә, qarabuğdayı hikkәsindәn әl çәkmirdi:
– Bizim hәr şeyimiz var, sәn narahat olma…
Amma kürәn acı-acı gülümsünüb etiraz elәdi:
– Bizim heç nәyimiz yoxdur, olanımız üç nәfәrә iyirmi
min lirәdir, bir dә atmayan köhnә tapança.
Bu vaxt mәn yenidәn güzgüyә baxdım, gördüm ki, qız
yenә başıyla mәni göstәrir, tapança kimi tutduğu barmaqlarının
mәzәli hәrәkәtiylә yenә kürәyimә atәş açır. Onda mәn dözmәdim.
– Sinyorina, – dedim, – biz Romaya qayıdanda siz bu jestә
görә әlavә bir neçә il hәbs cәzası alacaqsız.
Sonra sәrt şәkildә geri dönüb, lülәni hәlә dә kürәyimә
sıxmış hәrifin üstünә qışqırdım, özü dә var sәsimlә:
– Nәyi gözlәyirsәn, atsana! Sәni belә-belә olasan, ağciyәrin
yekәsi, at!
Bağırtım әtrafdakı ölü sükutu pozdu, qız bu dәfә mәni
göstәrib, aşkar rәğbәtlә dedi:
– Bilirsiz burada әn qoçaq adam kimdir? O!
Cavabında qarabuğdayı cavan hirsli-hirsli nәsә mızıldanıb
söyüş söydü, kәnara tüpürüb maşından çıxdı vә kabinәnin
şüşәsinә yaxınlaşdı. O, dәli kimiydi, lap quduzlaşmışdı.
– Di tez elә, – dedi. – Sәnә nә qәdәr verәk ki, bizi Romaya
qaytarasan, özün dә xәbәrçilik elәmәyәsәn?
Hiss elәdim ki, tәhlükә artıq sovuşub. Odur ki, tәlәsmәdәn,
aramla belә cavab verdim:

418