Page 412 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Culio mәnim adımdır.
– Demәli, mәn uddum, – yaxınlaşıb deyirәm vә tәrәddüd
etmәdәn barmağımı qaraşın qıza tuşlayıram. – Onu seçirәm.
Qaraşın qız ucadan gülür, sonra yaxınlaşıb qoluma girir.
Hәr şey bircә anda baş verdi. İndi qaraşın qız yanımda,
klub da küçәnin o üzündә idi; sarışın qız isә әlindә kepka,
çaşqın halda gözünü döyürdü.
Birdәn Remo qışqırır:
– Nәsә şübhәlidir… O istәyirdi Culio udsun, elә dә oldu.
O biri dә dәm tutur:
– Yox, bu sayılmır!
– Niyә sayılmır? – mәn işә qarışıram. – Biz püşk atmışıq.
Onda Remo öz kepkasını götürüb içindәki o biri üç kağız
parçasını da açır. Vә birdәn dәli kimi çığırır:
– Sayılmır, sayılmır… Kağızların hamısında “Culio”
yazılıb.
– Hardan bildin?
– Al özün bax.
Düz deyirmiş. Amma qaraşın qız heç kәsi vecinә almır,
sırtıqcasına gülә-gülә deyir:
– Artıq işdәn keçib, gecdir daha, biz kinoya gedirik, xuda-
hafiz.
Remo qәtiyyәtlә irәli keçib, bizim yolumuzu kәsir.
– Onda pulları qaytar!
– Mәn pulu sizә sabah qaytararam.
– Sabah nәdi… sәn pulu elә indi qaytaracaqsan!
Qaraşın qız astadan qulağıma pıçıldayır:
– Tәslim olma!
Mәn artıq ruhlanmış halda hücuma keçib Remoya bozarıram:
– Sabah qaytararam, başa düşdün? İndi isә çәkil, rәdd ol
buradan!
Söz ağzımdan çıxar-çıxmaz әvvәl Remo, ardınca o biri
ikisi üstümә cumdu. Tutaşdıq, artıq dördümüz dә yerdә

412