Page 409 - alberto moravia_Макет 1

Püşk

Bu vaxt sarışın qız rәfiqәsinin qulağına nәsә pıçıldadı.
Amma o, mәni açıq-saçıq baxışlarla süzә-süzә çiyinlәrini
çәkdi. Sonra da belә dedi:
– Eybi yox. Biz sizi pulsuz da bәyәnirik. Kinoya getmәk
vacib deyil. Bәlkә, bir az gәzişәk?
– Mәmnuniyyәtlә.
Vә biz afişaların yanından aralanıb, San-Paolo darvazalarının
arxasındakı boş küçәyә çıxdıq, hasar uzunu üzüaşağı addımladıq.
Qaraşın qız qabaqda gedirdi, biz dә böyür-başında vurnuxur,
çalışırdıq yanından әskik olmayaq. Çünki qızın dördümüzün
dә xoşuna gәldiyini mәn dәrhal sezmişdim. Sarışın qız isә,
qaşlarını çatıb arxada tәkbaşına gәlirdi. Qaraşın qız naz-qәmzә
sata-sata bizimlә zarafatlaşırdı; yeridikcә qırmızı әtәyi hәr
addımda bayraqtәk yellәnirdi. Bir-birimizin sözünü kәsә-kәsә
dördümüz dә onunla mәzәlәnib qılığına girmәk istәyirdik,
sarışınla isә kәlmә kәsәn yox idi. Dediyim kimi, qaraşın qız
yamanca ürәyimә yatmışdı, amma o biri üç nәfәr hәr addımda
mәnә mane olurdu. Onlar üçü dә ağına-bozuna baxmadan
özlәrini irәli dürtüb qızın nazıyla oynayır, bu isә mәni dәhşәtli
dәrәcәdә qıcıqlandırırdı. Tutaq ki, mәn qızın qolundan yapışıram,
görürsәn o dәqiqә Remo, Ettore, yaxud Luici keçib o üzdәn
qoluna girdi; elә ki qızın sifәtinә baxıram – onlardan hansısa
tez qabağa qaçıb gözünü qızın gözünә zillәyir; qıza kompliment
deyirәm – cәld özlәrini yetirib qulaqlarını şәklәyirlәr. Axırda
sәbir kasam doldu, aramızda әn pintimiz olan Luiciyә bozardım:
– Әl çәksәnә ondan… Sәn axı niyә dә gedib Elizaya
qoşulmayasan?
Eliza ağzındakı ot saplağını çeynәyә-çeynәyә kirimişcә
bir az qıraqda gәlirdi. Qaraşın qız bunu görәndә gülә-gülә
dedi:
– Doğrudan ey, siz Elizanı tәk qoymusuz ki.
– Mәnim dәstәyә-filana ehtiyacım yoxdur, – Eliza acıqlı-
acıqlı dillәndi. – Mәnimçün elә tәk dә yaxşıdır.

409