Page 405 - alberto moravia_Макет 1

Alınan iş deyil

Birazdan kabinәyә qayıdıb paltarımı geyindim, qonşulara
dedim ki, getdiyimi Pinaya çatdırsınlar vә pulu ödәyib
uzaqlaşdım.
Sәbәbini heç özüm dә bilmәdәn Ostiyada bir az da
veyillәndim. Kim bilir, bәlkә, Pinaya rast gәlmәk ümidiylә.
Sonra stansiyaya gәldim, qәlәbәlikdә birtәhәr özümü vaqona
sala bildim. İçәri adamla doluydu, mәn özümә küncdә yer
elәdim, artıq bütün yolu ayaq üstdә gedәcәyimlә barışmışdım.
Birdәn camaatın arasında Pinanın sәsini eşitdim:
– Mәn buna heç tüpürmәk dә istәmirәm!
– Sinyorina, bu yeri mәn tutmuşdum, hamı da görüb,
burada mәnim çantam vardı.
– İndi isә buradakı mәnim dalımdır.
– Hәyasız köntöy!
– Köntöydәn eşidirәm.
– Kәsәsi, qalxın… elә bu dәqiqә!
– Maurisio!
Bu yığnaqda Pina hәr necә olsa mәni görmüşdü, dәrhal da
çağırmışdı ki, onun bu sırtıq hәrәkәtinә dәstәk verim.
Yaxınlaşmaq istәmirdim, amma nәsә mәni maqnit kimi çәkirdi.
Durduğum küncdәn çıxıb ora yaxınlaşdım. Bu dәfә Pinanın
mübahisә etdiyi podaqradan әziyyәt çәkәn ziyalı görünüşlü
ahıl bir qadın, başına kepka qoymuş ağsaç bir xanım idi. Mәn
mümkün qәdәr mülayim sәslә dedim:
– Sinyora, mәslәhәt görürәm ki, tәkid etmәyәsiniz.
– Siz kimsiniz belә?
– Sinyorinanın adaxlısı.
Ardı isә gözlәnilәn qayda üzrә davam etdi: kimsә qalxıb
sinyoraya yer verdi vә hamı mәnә çәpәki nәzәrlәrlә baxmağa
başladı. Pina isә yerindәcә oturub-qaldı. Amma bilirsiniz,
yaşlı sinyora әylәşәrkәn mәnә nә dedi:
– Hә, demәli, adaxlısan?.. Zavallı… Sizin halınıza cani-
dildәn acıyıram.
Vә o, haqlı idi.

405