Page 396 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Bir sözlә, mәni әlә salmaqda davam elәdi. O biri iki
ofisiant da ona qoşulub gülürdü. Fikirlәşdim ki, heç kәsin
mәnә yazığı gәlmir; hәtta gözlәrim dә doldu.
Vaxt isә gedir, gecәyarısı yaxınlaşırdı. Ofisiantlar getdilәr:
әvvәl biri, sonra o biri. Qoffredo piştaxtanı, qәhvәdanı silib
tәmizlәmәyә başladı; qapı arxasındakı masalar boşalmış, tәkcә
o iki nәfәr oturub-qalmışdı. Piştaxtanı silәndәn sonra Qoffredo
bayıra çıxıb stol-stulu içәri daşımağa başladı. Mәn aradan
sivişib çıxmaq üçün dәhşәt içәrisindә әtrafı gözdәn keçirirdim.
Amma bilirdim ki, kafenin yalnız bir qapısı var, küçәyә çıxıb
gözә çarpmadan sivişmәkdәn söhbәt gedә bilmәz. Bu vaxt
onlar pulu ödәyib ayağa qalxdılar, küçәni keçib üzbәüz sәkidә
dayandılar. Qoffredo qayıdıb arxa otağa girdi, gödәkcәsini
soyunub getmәyә hazırlaşdı. Yanımdan ötәrkәn üzümә gülüm-
sünüb dedi:
– Canavarın çәngindәsәn.
Onun qımışmağına cavab vermәyә tәhәrim yox idi.
İndi kafedә ikimiz qalmışdıq: mәn, bir dә kassanın arxasında
oturub gündәlik mәdaxili hesablayan kafe sahibi. O, pulları
mәrmәr piştaxtanın üstünә qoyub iki topaya ayırırdı: iri
әsginasları bir topaya, xırdaları ayrı topaya. İşlәr pis getmirdi:
tәkcә elә minlik әsginaslar, yәqin, otuz min lirәdәn az olmazdı.
Qapının arxasına boylandım: hәmin iki nәfәr hәlә dә qarşı
sәkidә, evin kölgәsindә durub gözlәyirdilәr. Yaxınlıqda iki
polis aşağı-yuxarı gedib-gәlirdi…
İndi mәn qәrarımı qәbul etmişdim vә özümü inamlı hiss
edirdim. Әynimdәki ağ iş gödәkcәmi çıxartdım, özümünkünü
geyinib piştaxtaya yaxınlaşdım ki, sahiblә xudahafizlәşim,
amma birdәn qәfil hәrәkәtlә bir topa minliyi qapıb, tәlәsik
qapıya cumdum, bir andaca küçәyә çıxıb qaçmağa başladım,
arxadan qışqırıq sәslәrini eşitdim: “Oğrunu tutun! Tutun
oğrunu!”
Plan baş tutdu!

396