Page 391 - alberto moravia_Макет 1

Təlx ovqat

qoluzorlu bir cavan olması elә sәsindәn bilinirdi – bu cür
birisiylә dalaşmağı mәn bütün ömrüm boyu arzulamışdım.
Dәrhal әtrafı gözdәn keçirdim: әsl qәlәbәlik idi, yaxınlıqda
bir sürü adam vardı. Belә mühakimә etdim ki, heç bir tәhlükә
yoxdur, rahatca hәmlә etmәk olar, buna görә dә belә cavab
verdim:
– Düşürәm, ya düşmürәm – sәnә qalmayıb.
– Onda qırağa çәkil, düşәnlәrә yol ver, – sәs yiyәsi elә
hәmin dәqiqә sәsini qaldırdı.
Mәnsә başımı döndәrmәdәn belә dedim:
– Ay çәkildim ha, gözlә!
Cavab әvәzinә arxadan elә bir tәpik aldım ki, nәfәsim
kәsildi, üstәlik, bu tip bircә saniyәdә mәndәn qabağa keçdi.
Zәnnimdә yanılmamışdım, әsl mәn deyәndi: amerikansayağı
qara bığları, buğa kimi yoğun boynu olan qırmızı dәrili,
möhkәm bәdәnli bir zırpı. Başında kepkası da vardı. Bu vaxt
yadımdakı hәmin ifadә tәzәdәn ağlıma gәldi: “Әgәr sәn elә bu
dәqiqә buradan rәdd olmasan, başına yağlı bir qapaz ilişdirәcәm”.
Zırramanın indicә yerә düşәcәyini görüb, elә tramvayın
pillәkәnindәcә var sәsimlә qışqırdım:
– Heyvan! Qanmaz!
Bu vaxt o, düşhadüşdәydi, ancaq sәsimi eşidib geri çöndü,
qolumdan yapışıb elә dartdı ki, yumalanıb tramvaydan yerә
gәldim.
– Yaramazın biri, tәkrar elә görüm, indicә nә dedin? –
bәrkdәn çığırdı.
Amma, gözlәdiyim kimi, hәmin dәqiqә beş-altı nәfәr
cumub onun әl-qolunu tutdu. Bu, çox uğurlu alındı. O, buğa
kimi böyürә-böyürә әllәrini azad edincә, mәn irәli keçib bütün
nifrәtimi onun birbaşa üzünә çırpdım:
– Nә özündәn çıxmısan? Әclafın biri! Dәlәduz! Quldur!
Sәnin kimisini tutub dama basmaq lazımdır… Әgәr bu dәqiqә
buradan rәdd olmasan, tәpәnә yağlı bir qapaz ilişdirәcәm,
qandın?

391