Page 392 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Ürәyimi boşaldan kimi yüngüllәşdim. O, birdәn-birә sustalıb
әl-qol atmağını saxladı, hirslә әlini dişlәyib üzünü göyә tutdu:
– Ax, әgәr bacarsaydım!
Mәn bu sözdәn ürәklәndim, yumruqlarımı düyünlәyib
qışqıra-qışqıra onun üstünә atıldım:
– Hünәrin varsa, buyur... Qorxaq... Ağciyәr... Baxarıq...
Vur görәk! Quldur! Hәşәratın biri!
Axırda bizi araladılar vә mәn geri dönüb baxmadan, hansısa
şәn mahnını fitlә çala-çala xoşbәxtcәsinә aralanıb getdim.
Kafedә stolları küçәyә çıxarıb düzәrkәn hadisәni öz bildiyim
kimi bәzәyib-düzәyib danışmağa başladım. Tipin görkәmini
tәsvir edib, onu hansı sözlәrlә necә söydüyümü, necә
qorxutduğumu, axırda, hәqiqәtәn, tәpәsinә qapaz ilişdirmәk
istәdiyimi söylәdim. Amma orasını demәdim ki, hәmin vaxt
beş-altı nәfәr әl-qolunu tutub, onu zorla saxlamışdı. Әlbәttә
ki, hәmişә olduğutәk, yoldaşlarım yenә mәnә inanmadı. Bufetçi
Qoffredo dedi:
– Yaman lovğasan ha, qardaş… Sәn heç özünә bircә dәfә
güzgüdә baxmısan?
– Hamısı doğrudur, – dedim. – Haqqında nә düşündüyümü,
ürәyimdәkilәrin hamısını mәn o zırramanın düz sifәtinә
söylәdim, o da uddu.
Ovqatım әcәb yaxşıydı, içim yüngüllәşmişdi, bu sәhәr
hәtta işim dә xoşuma gәlirdi. Mәn tez-tez otağa girib-çıxır vә
elә rahat yeriyirdim ki, elә bil rәqs edirdim; sifarişlәri cingiltili
şәn sәslә qışqırırdım. Qoffredo birdәn ciddi şәkildә mәnә
baxıb soruşdu:
– Sәnә nolub belә? İçmisәn, nәdir?
– Hә, bir balaca içmişәm, – yüngülcә piruet edib cavab
verdim. – Bir qәdәh cecә arağı, bir parç da soyuq pivә.
Hәr şeydәn mәmnun idim; sәhәrki dava-dalaş mәnә elә
yaxşı tәsir etmişdi ki, şәn ovqatım axşamacan keçib getmәmişdi.
Saat on birdә bufetә getdim ki, iki fincan qәhvә götürüm,

392