Page 389 - alberto moravia_Макет 1

Təlx ovqat

Hamısı da xam xәyal! Gerçәkdә onların hamısı mәndәn
qüvvәtlidir. Mәnim gücüm, olsa-olsa, uşağa çatar. Özü dә
baxır uşaq nә uşaqdır, rastına hansından çıxacaq, hansı yuvanın
quşudur. Yoxsa bilmәzsәn, gedib davakarına ilişәrsәn, kәllәni
qarnına elә tutuzdurar ki, adın da yadından çıxar.
Bәdbәxtliyә bax ki, işim dә çox namünasib işdir. Kafedә
ofisiant işlәyirәm. Ofisiant isә lap dünya dağılsa da, gәrәk
hәmişә nәzakәtli olsun, özünü qanacaqlı aparsın. Ofisiant
üçün әdәb-әrkan – qoltuğunda hәr zaman hazır saxladığı
salfet, yaxud, belә deyәk, üstünә stәkanları yığdığı mәcmәyi
kimi bir şeydir; bir sözlә, onun işgüzar alәtidir. Deyirlәr,
ofisiantların ayağı qabar bağlayıb. Әslindә, mәndә qabar-filan
yoxdur, amma bunu hәr an duyuram – hәr dәqiqә özümü elә
hiss elәyirәm ki, elә bil müştәrilәr elliklә ayağımı basıb,
qabarımı tapdalayırlar. Hәssaslığım o dәrәcәdәdir ki, hәr
iraddan, hәr kobud sözdәn, az qala, divara dırmaşmağa hazıram.
Bu azmış kimi, işә bax ki, hәlә üzümә xoş tәbәssüm vermәli,
baş әyib tәzim etmәli, gülümsәmәli, ayaqlarımı bir-birinә
sürtmәliyәm. Çәtindir, bacarmıram… Mәndә әsәb tutması
başlanır, bu da onun әlamәtidir ki, ödüm daşır. Bizim ofisiantlar
xasiyyәtimә yaxşı bәlәddir, üz-gözümün әyildiyini görәn kimi,
o dәqiqә deyirlәr:
– Ey, Cici, sәn nәsә özündә deyilsәn… Xәtrinә kim dәyib?
Ümumiyyәtlә, – nәyini deyәsәn! – әlә salıb, mәzәlәnirlәr.
Lakin hәrdәn bu öcәşkәn vә dalaşqan ovqatım üçün münasib
yer tapmaq mәnә müyәssәr olur. Bilirsiniz necә? Mәn, adәtәn,
camaatın çox olduğu qәlәbәlik yerlәri, mәsәlәn, hansısa
meydanı seçirәm, xeyli müşahidәdәn sonra özümçün hansısa
tipi gözaltı edir, bir bәhanә tapıb onu söyürәm. Tәbii ki, hәrif
yumruqlarını düyünlәyib üstümә atılır, amma belә yerlәrdә
hәmişә üç-dörd könüllü tapılır ki, mәsәlәyә müdaxilә elәsin,
rәqibimin әllәrini tutub buraxmasın. Elә mәnә dә bu lazımdır:
onu yaxşıca söyüb ürәyimi boşaldır, sonra da çıxıb gedirәm.
Vә hәmin gün hiss edirәm ki, әmәlli-başlı yüngüllәşmişәm.

389