Page 384 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Nә bilmәk olar: bәlkә, mәnimkidir, bәlkә dә, bir başqa -
sının kı.
– Yox, – qadın bu sözә bәndmiş kimi torpaq döşәmәdәn
dikәlib barmağını üstümә tuşladı. – Sәninkidir, yalnız sәninki…
Sәn heç bilirsәn kimsәn? Avaranın, qorxağın, tәnbәlin, yaramazın
yekәsi!
Qadın tәhqirә keçәrkәn qız da bәrkdәn gülmәyә başladı,
sanki bayaqdan elә bu sözlәri gözlәyirdi.
– Dilinә yiyәlik elә, – hirsimi boğa bilmәdim, – mәn axı
dedim ki, sәni tanımıram.
– Belә söylә, demәk mәni tanımırsan?.. Tanımırsan, amma
hәr necә olsa, bura qayıtdın, elәmi? Әgәr mәni tanımırsansa,
onda bәs evin yolunu necә tapdın?
– Qorxaq-yaramaz, qorxaq-yaramaz, – qızcığaz pәsdәn
oxumağa başladı.
Bürküdәn vә hiddәtdәn mәni tәr basmışdı. Cavab verdim
ki, bәs buradan tәsadüfәn keçirdim.
– Ah, zavallı, – qadın kinayә ilә dillәndi vә çönüb qıza
әmr elәdi: – Çantanı mәnә ver görüm.
Qız qara mәxmәrdәn olan cırıq, çirkli çantanı qıvraqcasına
mıxdan dartıb çıxartdı vә aparıb anasına verdi. Qadın çantanı
açdı, içindәn kağız vәrәqi çıxarıb hiddәtlә dedi:
– Ernesto Rapelli! Bu da sәnә nikah şәhadәtnamәsi: Elvira
Proetti, Ernesto Rapellinin arvadı… Yoxsa yenә
dәbbәlәyәcәksәn?
İşә bax ki, mәnim adım, hәqiqәtәn, Ernestodur. Bu tәsadüfә
mat qaldım.
– Amma mәn Rapelli deyilәm, – çaşqın halda dillәndim.
– Belә de. Demәli, sәn Rapelli deyilsәn?
Qız indi belә oxuyurdu:
– Ernesto, Er-nes-to...
Qadın ayağa qalxdı. Zәnnimdә yanılmamışdım: saçı ağ,
sifәti qırış-qırış, damağı dişsiz olsa da, aydın görünürdü ki,
yaşı otuzdan artıq deyil.

384