Page 379 - alberto moravia_Макет 1

Şən keçən məclis

şәkildә kәnara itәlәdi. Onda kürәn Sirionun pencәyinin
yaxalığından yapışıb geri dartdı. Bizim xanımların hәr ikisi
bәrkdәn ciyildәdi.
– Dayanın! Baş qoşmayın!.. – Remo qışqırdı:
Bu vaxt heç kәsin gözlәmәdiyi halda, birdәn-birә Amilkare
oturduğu yerdәn sıçrayıb kürәnin yaxasından yapışdı, ona
dәlicәsinә zәrbәlәr ilişdirә-ilişdirә otağın küncünә qısnadı.
Soyuducuya qısılıb qalan kürәn müqavimәt göstәrir, Amilkare
isә bütün ağırlığını onun üstünә salaraq, sanki oğlanı basıb
әzmәk istәyirdi. Birdәn biz Amilkarenin enli kürәyinin necә
zәrblә geriyә atıldığını gördük; o, gurultuyla üzüüstә yerә
gәldi vә düşdüyü yerdә kötük kimi hәrәkәtsiz qaldı. Boksçu
olduğu aydın bilinәn kürәn ona çәnәsinin altından zәrbә
endirmişdi, nokauta düşәn Amilkare dә döşәmәnin yonqarı
üstündә sәrәlәnib qalmışdı.
Hәr şey necә qurtarmalıydısa, o cür dә qurtardı: polis
bizim ad-soyadımızı qeyd elәdi, qadınlar ağlaşmağa başladı,
Amilkare isә әliylә çәnәsindәn yapışıb elә hey tәkrarlayırdı
ki, bir soldi dә verәn deyil. Axırda Sirio, Remo vә mәn atışıb
hesabı ödәdik; mәtbәxdәn restoran sahibinin sәsi eşidildi:
– Siz axı niyә restorana gedirsiniz? Yaxşı olardı ki, evdә
oturasınız!
Bayıra tәzәcә çıxmışdıq ki, haradasa yuxarıda pәncәrә
açıldı vә kimsә kağıza bükülü yemәk artığını küçәyә vızıldatdı;
tәrslikdәn, bağlama düz Amilkarenin tәpәsinә düşdü.
– Siz Allah bağışlayın, görmәdim, – nazik bir sәs yuxarıdan
qışqırdı. – Bu, pişiklәrin payıdır.
Hәqiqәtәn dә, buralıqda kalan pişik vardı; hamısı da bizim
keçib getmәyimizi sәbirsizliklә gözlәyirdilәr ki, bükülüyә
girişsinlәr. Amma ağlını büsbütün itirmiş Amilkare nәyә görәsә
bunun xozeyinin işi olduğunu düşünür vә elә hey can atırdı ki,
tәzәdәn geri qayıtsın. Biz onu oradan qol gücünә dartıb
apardıq, o isә söyüşünü kәsmir, arada şlyapasına yapışmış
balıq pulcuqlarını tәmizlәyirdi.
Bir sözlә, hәmin axşam әcәb vaxt keçirdik.

379