Page 383 - alberto moravia_Макет 1

Bürkü zarafatları

içindә olduğundan başı çalağan başına bәnzәyirdi. Geyimi
sadә, hәm dә biçimsiz idi. Buna heç paltar da demәzdin – ikisi
qollarının, ikisi dә ayaqlarının keçmәsi üçün olan dörd dәlikdәn
ibarәt çuval.
– Sәn hәkim deyilsәn ki? – ona tәrәf çönәndә qız soruşdu:
– Yox, – dedim. – Nolub ki? Sәnә hәkim lazımdır?
– Әgәr hәkimsәnsә, onda keç içәri. Anamın halı pisdir.
Hәkim olmadığıma qızı inandırmağa çalışmadım vә qapıdan
içәri girdim. İlk anda mәnә elә gәldi ki, Kampio di Fyori
bazarındakı köhnә-kürüşçünün dükanına düşmüşәm. Tavandan
hәr cür avadanlıq asılmışdı: paltar, corab, çәkmә, әsgi-üsgü,
qab-qacaq, müxtәlif mәtbәx әşyaları. Amma sonra anladım ki,
daxmada mebel olmadığından bunların hamısını mıxdan
asmağa mәcbur olublar. Sallanan әşyalara toxunmasın deyә
başımı әyib içәrini gözdәn keçirmәyә başladım ki, görüm bu
uşağın anası haradadır. Bu vaxt qız oğrun-oğrun mәnә küncdәki
cır-cında topasını nişan verdi. Baxanda gördüm ki, qızın
göstәrdiyi bu cındır qalağı alışıb-yanan bir gözüylә düz mәnim
üzümә baxır; o biri göz isә bir çәngә ağ saçın arxasında it-bata
düşmüşdü. Qadının görkәmi mәni dәhşәtә gәtirdi: çox qoca
görsәnsә dә, hәlә xeyli cavan olduğu aydın bilinirdi.
Baxışlarımı tutub birdәn-birә dillәndi:
– Nә qәdәr ki ölmәyiblәr, tanışlar bu dünyada hәmişә
rastlaşırlar.
Qız qәhqәhә çәkdi, sanki әylәncәli bir tamaşaya baxırdı;
sonra sallağı oturub boş konserv bankalarıyla oynamağa
başladı.
– Düzünә qalsa, mәn sәni tanımıram, – dedim. – Kimsәn
sәn? Bu uşaq sәnin qızındır?
– Bәs necә?! – qadın cavab verdi. – O, elә sәnin dә
qızındır…
Qız yenә başını qaldırmadan bic-bic pıqqıldadı. Mәn bunu
zarafata yozdum vә qadına belә cavab verdim:

383