Page 381 - alberto moravia_Макет 1

Bürkü zarafatları

çarәsi yoxdur, ya da gәrәk evdәn biryolluq baş götürüb
getsinlәr.
Belә isti günlәrin birindә ailәdә sözüm hamıyla çәp gәldi:
arvadımı ona görә acıladım ki, şorba qaynar idi vә onu qır duz
elәmişdi; qaynıma o sәbәbdәn hirslәndim ki, arvadımın tәrәfini
saxlayırdı, halbuki işsiz-gücsüz qalıb boynumda oturduğundan
buna qәti haqqı çatmırdı; baldızımın mәnә qahmar çıxması
sәbir kasamı lap daşdırmışdı, çünki altdan-altdan mәnә
vurulduğunu, indi dә işvәkarlıq etdiyini yaxşı bilirdim; anama
çәmkirmәyim onun üstündә oldu ki, mәni elә hey sakitlәşdirmәyә
çalışırdı; atam israrla tәlәb edirdi ki, bir tikә öynәsini rahat
yemәyә ona imkan versinlәr vә elә bu hikkәsiylә dә mәni
tamam hövsәlәdәn çıxartdı; nәhayәt, qızıma ondan yana acığım
tutdu ki, hönkürtüsü başıma düşmüşdü.
Axırda yerimdәn sıçrayıb qalxdım, stulun başından pencәyimi
qapıb, sözümü birbaşa üzlәrinә dedim:
– Bilirsiniz nә var? Siz mәni boğaza yığmısınız. Bir dә
okt yabrda görüşәrik, havalar sәrinlәyәndә.
Vә evdәn getdim.
Arvadım yazıq pillәkәnә cumdu, sürahıdan aşağı әyilib
qışqırdı ki, bәs mәnim xoşladığım xiyar salatı da var. Cavabım
belә oldu: “Özün ye”.
Vә küçәyә çıxdım.
Biz Ostienze ilә üzbәüzdә yaşayırıq. Küçәni keçib çay
limanının yanındakı çuqun körpüyә tәrәf yönәldim. Saat iki –
günün әn isti vaxtıdır; sirokkonun ucbatından sәma göyә çalan
qurğuşun rәngindә, lap elә bil göyәrmiş göz kimiydi. Körpüyә
çatıb sürahıya dirsәklәndim, gündәn qızmış dәmir әlimi
yandırdı. Sahil küçәlәrinin arasında sıxılmış Tibr öz bulanıq,
sarımtıl suyu ilә lap qanova oxşayırdı. Binanın yanıb qaralmış
karkasını xatırladan Qazqolder, silos qüllәlәri, boru xәtlәri, iri
benzin çәnlәri, qaz zavodunun sobaları, istilik-elektrik mәrkәzinin
şişuclu damı uzaqda üfüq xәttini büsbütün dövrәlәmişdi vә
adama elә gәlirdi ki, sanki bura Roma yox, Şimalın hansısa

381