Page 382 - alberto moravia_Макет 1
P. 382

Alberto Moravia


            sәnaye şәhәridir. Mәn sement çuvallarıyla yüklәnmiş bәndin
            yanındakı barjda ayaq saxlayıb sarımtıl, ensiz  Tibrә baxa-
            baxa bir qәdәr gözlәdim; mәnә gülmәli göründü ki, iri-iri
            gәmilәrin girib-çıxdığı Genuya, yaxud Neapolun limanları
            kimi, bu miskin qanov da liman adlanır. Әgәr mәn, hәqiqәtәn,
            aradan çıxmaq istәsәydim, onda bu “limancığazdan”, uzaqbaşı,
            Fiumiçinoya qәdәr qaça bilәr, orada dәnizә tamaşa elәyә-
            elәyә qızardılmış balıq yeyәrdim.
                Nәhayәt, irәli getmәyә qәrar verib körpünü keçdim vә
            Tibrin o biri üzüylә uzanıb gedәn çöllüyә yönәldim. Baxmayaraq
            ki, yaxınlıqda yaşayıram, amma buralara heç vaxt yolum
            düşmәdiyindәn hara getdiyimi düzәmәlli bilmirdim. Әvvәlcә
            hәr iki tәrәfi tullantılarla dolu olan çılpaq çöllüyün ortasındakı
            adi asfalt yolla addımladım. Sonra asfalt yol torpaq cığıra
            çevrildi, zibil qalaqları da tәpә kimi ucalırdı. Fikirlәşdim ki,
            görünür, mәn şәhәrin hәr tәrәfdәn zibil daşınıb tökülәn hissәsinә
            düşmüşәm. Burada bitki adına bir şey gözә dәymirdi; heç nә
            kök atıb cücәrmirdi, әtraf köhnә kağız-kuğuzla, cır-cındırla,
            paslı konserv bankalarıyla, hәr cür qida tullantılarıyla doluydu.
            Göz işlәdikcә uzanan çöllük başdan-başa qızmar gün işığına
            bәlәnmişdi, çürüntünün kәskin üfunәtindәn burun tutulurdu.
            Tәrәddüd içindә ayaq saxladım: irәli getmәk istәmirdim, amma
            geri qayıtmağa da meylim yox idi. Elә bu vaxt qәfildәn sәs
            eşitdim, sanki kimsә itini yanına çağırırdı.
                Başımı geri döndәrdim ki, görüm bu nә itdir, intәhası,
            gözümә it-filan dәymәdi, baxmayaraq ki, zibil topalarının
            arası elә sülәngi köpәklәrin oylağıydı. Onda fikirlәşdim ki,
            yәqin, bu çağırış mәnә aiddir, sәsin eşidildiyi sәmtә boylanıb,
            zibil qalaqlarının arxasında bayaqdan gözümә sataşmayan
            dәmir örtüklü balaca bir koma gördüm. Komanın qapısı
            ağzında tәxminәn sәkkiz yaşlarında sarıyanız bir qız dayanmışdı,
            özü dә mәnә işarә verirdi ki, içәri girim. Qızcığazın sifәti
            solğun idi, gözlәrinin altında yaşlı qadınlarınkı kimi göy
            halqalar vardı, toz-torpağa bulaşmış pırtlaşıq saçları külәş

             382
   377   378   379   380   381   382   383   384   385   386   387