Page 38 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

ümidi evdәn uzaqlarda sızlayan qәlbimi ovudacaqdı.
Alatoranlıqda küçә aktyorların tәrk etdiyi teatr sәhnәsini
xatırladırdı. O dәqiqә hiss olunurdu ki, bu evlәrdә imkansız
ailәlәr yaşayır. Yana әyilmiş komalara ev dә demәk olmazdı:
adama elә gәlirdi ki, bu tikililәr çiyin-çiyinә verib, birtәhәr
ayaq üstә durmağa çalışır. Xüsusilә dә arabaların vә maşınların
sәs-küyündәn bezar olmuş aşağı mәrtәbәlәr öz miskin görkәmi
ilә ürәk dağlayırdı. Covanninin kömür dükanının girişi düz
mәnim dükanımın yanındaydı. Giriş qapısının әtrafındakı his
basmış divarlar sobanın deşiyini xatırladırdı. İndi bu hisli
divarlar çox hüznlü tәsir bağışlayırdı. İstәr-istәmәz ötәn çağlar
yadıma düşdü. Dünyanın düz vaxtında bu yolayrıcında adam
әlindәn tәrpәnmәk olmurdu, qapıların önündә, külәşdәn
düzәldilmiş stullarda qadınlar otururdu, küçәnin ortasında
pişiklәr dolaşırdı, uşaqlar kәndirin üstündәn hoppanır, ora-
bura qaçışırdı, cavanlar emalatxanalarda çalışır, ya da hәmişә
dolu olan trattoriyada otururdular. Bu mәnzәrә gözlәrim önündә
yenidәn canlandı, yenidәn qüssәyә boğuldum. Hiss etdim ki,
bu yolayrıcı, bu daxmalar mәnә çox әzizdir, axı bütün ömrüm
burada keçmişdi: bura gәlәndә cavan qız idim, gör üstündәn
nә qәdәr vaxt keçib, artıq qızım da böyüyüb. Rozettaya
baxdım:
– Bir dönüb evimizә, dükanımıza niyә baxmırsan, ürәyin
istәmir?
– Narahat qalma, ana, – Rozetta cavab verdi, – axı özün
deyirsәn ki, bir-iki hәftәyә qayıdacağıq.
Sakitcә ah çәkib, heç nә demәdim. Tibruya doğru gedirdik,
gözümü yola dikdim vә bir daha geriyә boylanmadım.
Küçәlәr bomboş idi, boz-bulanıq hava kirli alt paltarını
yuyarkәn qalxan buğu xatırladırdı. Daş döşәnmiş şehli küçә
parıldayırdı, sanki metaldan idi. Küçәlәrdә itlәrdәn savayı,
heç kәs gözә dәymirdi. Ac-yalavac gәzib-dolaşan bu kirli, bu
eybәcәr itlәr evlәrin künc-bucağını qoxulayır, arabir ayaqlarını

38