Page 34 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– O axmağa fikir vermә, ağzına gәlәni danışır, – dedim.
– Doğrudur, ya yox? – qız sakitlәşmәk bilmirdi.
– Yox, doğru deyil… Onsuz da, sabah kәndә gedirik,
orada bizә heç nә olmaz. Rahat yat, – onu ovutmağa çalışdım.
Bir qәdәr susub, yenidәn soruşdu:
– Bizim evә qayıda bilmәyimiz üçün kim qәlәbә çalsa
yaxşıdır: almanlar, yoxsa ingilislәr?
Necә deyәrlәr, pis yerdә axşamlamışdım – dediyim kimi,
o vaxtlar nә qәzet oxuyurdum, nә dә müharibәnin gedişatıyla
maraqlanırdım.
– Kim nә danışır, özü bilәr, – cavab verdim, – mәnim
bildiyim odur ki, ingilislәr dә, almanlar da bir bezin qırağıdır…
Bir-birini qırırlar, bizim kimi sadә adamların fikri isә onları
maraqlandırmır. Bilirsәn bizә nә lazımdır? Qoy hansısa әmәlli-
başlı qәlәbә çalsın, bu müharibә qurtarsın. İngilis, ya alman –
fәrqi yoxdur, tәki biri o birindәn güclü çıxsın.
Ancaq Rozetta sualı suala calamışdı:
– Hamı deyir ki, almanlar pisdir, onlar nә pis iş görüblәr,
ana?
– Bundan artıq neylәmәlidirlәr? Öz evlәrindә oturmaq
әvәzinә, gәlib buralara doluşublar… Odur ki, hamının onlardan
zәhlәsi gedir.
– Bәs biz getdiyimiz yer kimin әlindәdir: almanların,
yoxsa ingilislәrin?
Nә cavab verәcәyimi bilmәdiyim üçün dedim:
– Orada alman, ingilis-filan yoxdur, çәmәnliklәr, inәklәr,
kәndlilәr, xoş gün-güzәran var. İndi isә yat.
Rozetta böyrümә daha bәrk qısılıb, başqa heç nә soruşmadı;
bir müddәt sonra mәnә elә gәldi ki, artıq yuxuya gedib.
Dәhşәtli gecәydi! Tez-tez yuxudan ayılırdım; deyәsәn,
Rozetta da yatmırdı, sadәcә mәni narahat etmәmәk üçün
özünü yuxuluğa vurmuşdu. Bәzәn mәnә elә gәlirdi ki, oyağam,
әslindә isә, yuxu görürdüm, hәrdәn dә, oyaq olduğum halda

34