Page 36 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

Mәsihә vә Mәryәm Anaya yarlvardım ki, bizi hifz elәsin.
Divarın o üzündә yaşayan ailә tualet otağında hin düzәltmişdi.
Orada xoruz banladı, belәcә sәhәrin açılmasını gözlәyә-gözlәyә
yuxuya getdim.
Aramsız zәng sәslәrindәn oyandım, deyәsәn, qapının zәngi
çoxdan çalınırdı. Yataqdan qalxıb, qaranlıqda qapıya getdim:
Covanni idi, donquldana-donquldana içәri girdi:
– Qış yuxusuna getmisiniz? Bir saatdır zәngi çalıram.
Gecә köynәyindәydim, demәliyәm ki, döşlәrim elә indi dә
dik durur, heç lifçik dә taxmıram, o vaxtlar isә köynәyin
altından qabaran döşlәrim indikindәn dә yaxşıydı, ağır idi,
ancaq sallanmırdı. Gördüm Covanni sinәmә zillәnib, gözlәri
isә közәrmiş kömür kimi alışıb-yanır. Әlini uzadıb döşümdәn
tutmaq istәdi, ancaq buna imkan vermәdim:
– Yox, Covanni, yox… Artıq sәn mәnim üçün yoxsan,
aramızda olanları unut getsin. Evli olmasaydın, sәnә әrә
gedәrdim, amma sәn evlisәn, odur ki, başqa şeylәri ağlına
gәtirmә.
Nә “hә” dedi, nә dә “yox” – gördüm özünü әlә almağa
çalışır. Nәhayәt, sakitlәşib hәmişәki adi sәsiylә dedi:
– Sәn haqlısan… Ümid elәyәk ki, mәnim yaramaz arvadım
müharibәdә ölәcәk, sәn qayıdıb gәlәndә mәn artıq dul olacağam
vә biz rahatca evlәnәcәyik… Bombalama zamanı o qәdәr
adam ölür ki, o da ölә bilәr dә…
Bu sözlәrә heyrәtlәndim, yenә qulaqlarıma inana bilmirdim – o,
dost olduğu әrimi yaramaz adlandıranda da tәәccüblәnmişdim.
Covanninin arvadını tanıyırdım, elә bilirdim ki, bir-birinә çox
bağlıdılar – nә vaxtdı evliydilәr, üç oğulları vardı. Covanninin
qәfildәn arvadını lәnәtlәmәsi, ona ölüm arzulaması mәni
çaşbaş salmışdı. Sözlәrindәn belә çıxırdı ki, arvadına çoxdan
nifrәt elәyir, bәlkә dә, nә vaxtsa onu sevirmiş, amma indi
yalnız kin bәslәyir. Sözün düzü, öz yaxın dostunu vә çoxdan
evli olduğu qadını “әclaf”, “yaramaz” adlandıran adamdan

36