Page 37 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

qorxmağa başladım. Ancaq bu barәdә özünә heç nә demәdim,
o, mәtbәxә keçdi vә yuxudan ayılmış Rozettayla zarafatlaşmağa
başladı.
– Görәrsәn, ikiniz dә oradan kökәlib qayıdacaqsınız,
müharibәnin sizә yeganә tәsiri bu olacaq… Pendir, yumurta,
quzular… kәnddә hәr şey var. Korluq çәkmәyәcәksiniz, hәr
şey yaxşı olacaq.
Yola çıxmağa hazır idik. Çamadanları, bağlamanı dәhlizә
çıxardım. Covanni iri çamadanları götürdü, mәnsә bağlamanı.
Kiçik çamadanı Rozettaya verdik. Onlar pillәkәnlә enmәyә
başladılar, mәn bir az lәngidim – guya qapını bağlayıram,
ancaq onlar gözdәn itәn kimi mәnzilә qayıtdım vә yataq
otağına keçib, döşәmә taxtasının altında gizlәtdiyim pulları
götürdüm. O vaxtkı qiymәtlәrә görә iri mәblәğ idi. Bu pulları
Rozettanın yanında çıxarmaq istәmirdim, çünki ehtiyatsızlıq
edib, naşılıqdan sirrimi başqalarına danışa bilәrdi. Әtәyimi
qaldırıb, pulları tumanımın cibinә qoydum – bu cibi özüm
tikmişdim. Bundan sonra küçәdә mәni gözlәyәn Covanni ilә
Rozettaya qoşuldum.
Evin qabağında bir fayton dayanmışdı; Covanni, adәtәn,
kömür daşıdığı yük maşınından istifadә etmirdi, qorxurdu ki,
tutub әlindәn alarlar. O, faytona minmәyimizә kömәk elәdi,
sonra özü dә yanımızda oturdu vә yola düzәldik. İstәr-istәmәz
dönüb yaşadığım dörd yolayrıcına, evimә, dükanıma tәrәf
boylandım, içimdә ağır bir hiss yarandı, mәnә elә gәldi ki, bir
daha onları görmәyәcәyәm. Hava hәlә işıqlaşmamışdı, toranlıq
idi, tindәki evimizә baxanda kövrәldim: mәnzilimizin pәncәrәlәri
bağlıydı, dükanın dәmir jalüzlәri aşağı salınmışdı. Üzbәüz
binanın divarında medalyon formasında bir oyuq vardı, buraya
Mәryәm ananın tәsviri qoyulmuşdu. Qızılı, sivri qılınclarla
dövrәlәnmiş tәsvirin qarşısında heç vaxt sönmәyәn qәndil
yanırdı. Nә davaya, nә dә aclığa-sәfalәtә baxmayaraq, yanan
qәndil ürәyimә ümid qığılcımları sәpirdi; geriyә qayıtmaq

37