Page 29 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

– Bura bax, olan olub, artıq heç nәyi geri qaytarmaq
mümkün deyil. Bәlkә dә, mәn әvvәlki qadın deyilәm, sәn dә
mәnimlә fahişә kimi davranmaqda haqlısan… ancaq, Allaha
and olsun, bir dә әlini arxama şappıldatsan, sәni öldürәcәyәm.
Qoy mәni lap katorqaya göndәrsinlәr, ora hәvәslә gedәrәm.
İndiki zәmanәdә, bәlkә, ora buradan yaxşı olar.
O, tәәccüblә qaşlarını çatıb, heç nә demәdәn dәhlizә keç-
di:
– Yaxşı, gәl tәhvil-tәslim işinә baxaq.
Yataq otağına keçib, mәnzildә vә dükanda qalan әşyaların
siyahısını götürdüm. Rozettaya tapşırmışdım ki, heç nәyi
gözdәn qaçırmasın, xırda-para nә varsa, hamısını siyahıya
alsın – ona görә yox ki, Covanniyә inanmırdım, ona görә ki,
indiki vaxtda, ümumiyyәtlә, heç kimә inanmaq olmazdı.
Әşyaları Covanniyә tәhvil verәrkәn dedim:
– Nәzәrә al ki, bu şeylәri almaq üçün әrimlә iyirmi il tәr
tökmüşük. Onları qoru, yadında saxla – mәn qayıdanda bax
bu balaca mıxlar da yerindә olmalıdır.
O gülümsәdi:
–Narahat olma, mıxların hamısı yerindә olacaq.
Yataq otağından başladıq. Siyahının bir nüsxәsini Covanniyә,
birini Rozettaya verdim, özüm isә әşyaları göstәrmәyә başladım.
Ona ağac kimi işlәnmiş dәmir çarpayının bütün “düyün”lәrini
vә “budaqcıq”larını göstәrdim, kәnardan baxan olsaydı, elә
bilәrdi ki, çarpayı ceviz ağacından düzәldilib. Yorğanı qaldırıb,
iki döşәyi göstәrdim – onlardan biri tükdәn, digәri isә yundan
salınmışdı. Sonra şkafdakı adyalları, mәlәfәlәri, tuman-köynәyi,
tumbalardakı gül-çiçәkli bardaqları vә bütün mebeli: rәflәri
mәrmәrdәn olan komod, qızıl haşiyәli oval güzgü, dörd stul,
çarpayı, iki tumba, ikiqapılı şifoneri bir-bir sadaladım. Növbә
heykәlciklәrә vә oyun-oyuncağa çatdı: şüşә qapağın altında
mumdan düzәldilmiş çiçәklәr (onları әsl çiçәkdәn seçmәk ol-
murdu, bu çiçәklәr xaç anamın mәnә toy hәdiyyәsi idi), şәkәrli

29