Page 24 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

inanmaq istәyirdim. Covanni diqqәtlә üzümә baxdı, sonra
ağzından siqarı götürüb stolun küncünә qoydu, gedib qapının
cәftәsini vurdu, otağa qaranlıq çökdü. Niyyәtini başa düşdüm,
ancaq heç nә demәdim. Ürәyim elә bәrk döyünürdü, elә
hәyәcanlanmışdım ki… Ancaq, sözün açığı, demәzdim ki,
onun bu hәrәkәti xoşuma gәlmir. Bәlkә dә, ölkәdә hökm sürәn
ab-havanın tәsirindәndi: aclıq, qorxu, hәrc-mәrclik şәhәri
başına götürmüşdü vә mәn dükanımı, mәnzilimi buraxıb
getmәli olduğum üçün çox mәyus idim. Bütün qadınlar kimi,
mәn dә istәyirdim çәtin vaxtlarda mәnә arxa-dayaq olacaq bir
kişim olsun. Bir sözlә, Covanni qaranlıqda mәnә yaxınlaşarkәn,
hәyatımda ilk dәfә hiss etdim ki, bәdәnim yumşalır, yolayovuq
olur. Mәni qucaqlayanda istәr-istәmәz ona qısıldım vә sövq-
tәbii dodaqlarını aramağa başladım. O, mәni kömür kisәlәrinin
üstünә uzatdı vә ilk dәfә hiss elәdim ki, doğrudan da, kişiylә
yatıram; kisәlәrin üstü sәrt, nahamar, Covanni isә iricüssәliydi,
buna baxmayraq, mәnә xoş idi, canımda qәribә bir yüngüllük
vardı. Hәr şey qurtarandan sonra mәndәn aralandı, mәnsә hәlә
bir müddәt dә kisәlәrin üzәrindә uzanılı qaldım. O qәdәr
xoşbәxt idim ki, özümü göyün yeddinci qatında hiss edirdim.
Mәnә elә gәlirdi ki, hәlә cavanam, lap әrimlә Romaya gәldiyim
vaxtlardakı kimi. O vaxtlar da belә bir hiss yaşamaq istәmişdim,
ancaq qismәt olmamışdı. Bundan sonra kişilәrdәn soyudum,
sevgi oyunlarından zәhlәm getmәyә başladı.
Bir müddәt qaranlıqda qaldıq, sonra Covanni soruşdu ki,
söhbәti davam etdirmәk istәyirәmmi? Kisәlәrin üstündәn
dikәlib “hә” – dedim. O, kiçik sarı lampanı yandıranda gördüm,
heç nә olmayıbmış kimi stolun arxasında oturub, qalın bığının
altından siqarın ucu görünür, gözlәri yarıyumuludur. Yaxınlaşıb
dedim:
– Söz ver ki, bu barәdә heç kәsә heç nә demәyәcәksәn…
And iç!
O gülümsünüb cavab verdi:

24