Page 27 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

parıldatdığım vaxtlar arxada qalmışdı. Hәyatım arabadan
düşmüş yeşiyә oxşayırdı: yeşiyin taxtaları qopmuş, içindәkilәr
yola dağılmışdı. Hәr dәfә Covanninin әlini arxama şappıldatdığını
yadıma salanda mәnә elә gәlirdi ki, artıq yolumu azıb
quduzlaşmışam, indәn belә oğurluq da elәyә bilәrәm, adam da
öldürәrәm. Çünki özümә hörmәtim qalmamışdı, mәn tamamilә
başqa qadına çevrilmişdim. Yalnız Rozettayla tәskinlik tapırdım,
ümid edirdim ki, o, mәnim yolumla getmәyәcәk, itirdiyim
şeylәri özündә qoruyub saxlayacaq. Axı onu bütün mәhrumiy -
yәt lәrdәn qorumağa çalışan anası vardı. Bizim hәyatımız
vәrdişlәrimizdәn ibarәtdir, xeyir işlәr, xoş әmәllәr belә vәrdişdir.
İnsan öz vәrdişlәrini tәrgitmәli olanda hәyat cәhәnnәmә çevrilir,
nә özünә, nә başqalarına hörmәt qoyan şeytanlar meydan
sulamağa başlayır.
Rozetta, hәlә ki, yumşaq tüklü pişiyinә görә narahat olmur -
du. O, vaxtilә küçәdәn tapdığı pişik balasını doğramacla bәs -
lәyib böyütmüşdü; gecәlәr onu öz yanında yatızdırırdı. Gündüzlәr
pişik küçük kimi qızın arxasınca gәzib-dolaşırdı. Mәslәhәt
gördüm ki, pişiyi hәlәlik qonşu evdә yaşayan dalandar qadına
versin, Rozetta da mәnimlә razılaşdı.
O, çamadanını hazırlayıb çarpayıda oturmuşdu. Pişik
dizlәrinin üstündә xumarlanırdı. Rozetta onu tumarladıqca
pişiyin gözlәri axır, lәzzәtlә xoruldayırdı. Yazığın xәbәri yox
idi ki, sahibi onu atmağa hazırlaşır. Qızın әzab çәkdiyini
görüb, ona ürәk-dirәk vermәyә başladım:
– Әziz balam, görәrsәn, bu dövran keçib gedәcәk, hәr şey
yaxşı olacaq… Müharibә qurtarar, bolluq olar, ailә qurub öz
әrinlә birgә firavan yaşayarsan.
Elә bu an, sanki mәnim sözlәrimә cavab olaraq, hava
hәyәcanı siqnalı eşidildi, qorxudan ürәyim ayağımın altına
düşdü; mәnә elә gәlirdi ki, bu vıyıltı bәdbәxtlik gәtirir. Hәyәtә
açılan pәncәrәyә yaxınlaşdım, yumruğumu düyüb, göydә
cövlan elәyәn tәyyarәni hәdәlәdim:

27