Page 23 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

– Yenә verim, yoxsa kifayәtdir?
Heç tövrümü pozmadan dedim ki, çıxıb getsin. O, pulları
stolun üstündәn götürüb әkildi. Bu hadisә, doğrudan da, olub,
yoxsa bütün bunları özümdәn uydura bilmәzdim ki! Ancaq
qәribәsi odur ki, nә ertәsi gün, nә dә sonralar Covanni bir
daha bu söhbәtә qayıtmadı. O, özünü hәmişәki kimi sakit,
nәzakәtli aparırdı; hәtta әvvәlcә mәnә elә gәlirdi ki, bütün
bunları yuxuda görmüşәm, sanki Covanni әrimi “yaramaz”
adlandırmamışdı, mәni yatağa salmağa çalışmamış, mәtbәx
stolunun üstünә pul saymamışdı. Vaxt keçdikcә bu hadisәnin
sadәcә yuxu olduğuna daha çox inanmağa başladım. Nә isә,
bütün bunlara baxmayaraq, nәdәnsә o vaxtlar da, ondan sonra
da bir şeyә әmin idim: Covanni mәnim mal-mülkümә göz
dikmәyәn yeganә adamdır, ona özüm lazım idim, mәnzilim
vә dükanım yox. Odur ki, ağır vaxtlarımda yalnız ona bel
bağlaya, ondan kömәk uma bilәrdim.
Düşünüb-daşındıqdan sonra Covanninin dükanına yollandım.
Çırpı bağlamaları vә kömür kisәlәri (yay aylarında Romada
yalnız bu yanacaqları tapmaq olurdu) ilә ağzınacan dolu dükan
zirzәmidә yerlәşirdi. Ona gәlişimin sәbәbini bildirdim. Covanni
gözlәrini qıyaraq sönmüş siqarına baxa-baxa sakitcә mәni
dinlәdikdәn sonra dedi:
– Yaxşı, sәnin dükanına, mәnzilinә göz-qulaq olaram.
Düzdür, başağrıdan işdir, özü dә indiki qarışıq zәmanәdә…
Özüm dә bilmirәm, bunu niyә elәyirәm… yәqin, rәhmәtlik
әrinin xәtrinә.
Özümü naqolay hiss etdim, sanki onun sözlәrini yenidәn
eşitdim: “Sәn bu yaramazla necә yaşayırsan?” Vә yenә dә
qulaqlarıma inanmadım. Özümü saxlaya bilmәyib dedim:
– Ümid edirәm ki, bunu tәkcә onun xәtrinә yox, hәm dә
mәnә görә elәyirsәn.
Özüm dә bilmirәm, bu sözlәri niyә dedim, bәlkә, ona görә
ki, mәni sevdiyinә, o çәtin günlәrdә mәnә hәyan olduğuna

23