Page 28 - alberto moravia_Макет 1

Alberto Moravia

– Görüm lәnәtә gәlәsәn, sәni bura göndәrәnlәrin vayına
oturum!
Özümdәn çıxdığımı görәn Rozetta heç yerindәn tәrpәnmәdәn
dedi:
– Niyә bu qәdәr hirslәnirsәn, ana? Axı özün deyirsәn ki,
hәr şey düzәlәcәk.
Mәlәyimin xәtrinә özümü әlә alıb, sakit sәslә dedim:
– Әlbәttә, düzәlәcәk. Mәnim kefimi pozan odur ki,
mәnzilimizi tәrk etmәli olacağıq, hәlә Allah bilir başımıza
nәlәr gәlәcәk.
Hәmin gün cәhәnnәm әzabı çәkdim. Mәnә elә gәlirdi ki,
bircә günün içindә dәyişib, başqa qadın olmuşam. Covanni ilә
aramızda olan yaxınıq ağlımdan çıxmırdı. Hәr dәfә bir küçә
fahişәsi kimi pal-paltarlı kömür kisәlәrinin üstündә özümü
onun ixtiyarına verdiyimi düşünәndә tüstüm tәpәmdәn çıxırdı.
İyirmi ildir yaşayıb isinişdiyim mәnzildә o baş-bu başa gәzişir,
buranı tәk etmәk mәcburiyyәtindә qaldığım üçün özümә yer
tapmırdım. Mәtbәxdә ocaq sönmüşdü, Rozettayla birgә
yatdığımız ikiadamlıq çarpayıda mәlәfә әzik-üzük idi, ancaq
nә onu sәliqәyә salmağa, nә dә ocağı yandırmağa hәvәsim
qalmamışdı – onsuz da, bundan sonra bu çarpayıda yatmayacaq,
mәtbәxdә biş-düş elәmәyәcәkdim.
Süfrәsiz stolun arxasında oturub, çörәklә siyәnәk balığı
yedik. Rozettaya baxdıqca ürәyim ağrıyır, çörәk boğazımdan
keçmirdi – ona hәm yazığım gәlirdi, hәm dә narahat olurdum.
Fikirlәşirdim ki, yazığın bәxti gәtirmәyib, bu cür qarışıq
zәmanәdә doğulub yaşayır. Gecә saat iki olardı, gözümüzün
acısını almaq üçün yığışdırılmamış yatağa uzandıq. Rozetta
qalac kimi qıvrılıb yatmışdı, mәnsә gözüaçıq uzanıb, kömür
kisәlәri, Covanni, atıb getdiyim mәnzilim vә dükanım barәdә
düşünürdüm. Nәhayәt, zәng çalındı, mışıl-mışıl uyuyan
Rozettanı özümdәn aralayıb, qapını açmağa getdim. Covanni
idi, ağzında siqar, gülümsәyirdi. Ağzını açmağa macal vermәdim,
hirsimdәn әsә-әsә dedim:

28