Page 25 - alberto moravia_Макет 1

Çoçara

– Nә deyirsәn? Mәn heç nә bilmirәm, başa düşmürәm nә
demәk istәyirsәn. Sәn axı dükanınla, mәnzilinlә bağlı danışmaq
üçün gәlmisәn, elә deyil?
Yenә dә mәnә elә gәldi ki, yatıram; üst-başıma kömür
tozu bulaşmasaydı, paltarım әzik-üzük olmasaydı, deyәrdim,
bunları yuxuda görmüşәm. Әmәlli-başlı karıxıb mızıldandım:
– Hә, hә, әlbәttә, sәn haqlısan: bura dükanın, mәnzilin
mәsәlәsini danışmaq üçün gәlmişәm.
Covanni vәrәq götürüb yazdı ki, mәn öz mәnzilimi vә
dükanımı bir il müddәtinә ona kirayә verirәm. Sonra mәnә
qol çәkdirib, kağızı masanın siyirmәsinә qoydu, qapını açıb
dedi:
– Demәli, danışdıq… bu axşam sizә gәlib, mәnzili tәhvil
alacam, sәhәr tezdәn isә sizi aparıb vağzaldan yola salaram.
O, qapının ağzında dayanmışdı, yanından keçәndә üzümә
gülümsәyә-gülümsәyә әlini arxama şappıldatdı, sanki bununla
demәk istәyirdi ki, hәr şey qaydasındadır, narahat olmaya
bilәrsәn. Fikirlәşdim ki, burada baş verәnlәrdәn sonra onun
bu hәrәkәtinә etiraz etmәk yersizdir; abırlı qadının yumşaq
yerinә şapalaq vururlarsa, bunu doğuran sәbәb müharibә vә
aclıqdır, qadın isә mәhz abrını itirdiyinә görә belә şeylәrә
etiraz elәyә bilmir.
Evә qayıdan kimi yola hazırlaşmağa başladım. Әrzaq
dalınca kәndlәrә getdiyim günlәri nәzәrә almasaq, iyirmi il
sәrasәr yaşadığım mәnzili qoyub getmәyә mәcbur olduğum
üçün ürәyim qan ağlayırdı. Doğrudur, fikirlәşirdim ki, ingilislәr
uzağı bir-iki hәftәyә burada olacaq vә hәr şey yoluna düşәcәk.
Ancaq ürәyimә dammışdı: evә qayıtmağımız uzun çәkәcәk,
qarşıda bizi bәla gözlәyir. Siyasәtdәn başım çıxmırdı, faşistlәr,
ingilislәr, ruslar, amerikalılar barәdә heç nә bilmirdim, bax-
mayaraq ki, әtrafda hamı onlardan danışırdı. Adamların
danışığından heç nә başa düşmәsәm dә, hiss edirdim ki, bu
hәngamә mәnimlә Rozetta kimi sadә adamların başında çat-

25